VII 2 jpeg

Po jego śmierci Kmita na swój dwór mnie bierze, Pierwszego mego pana zastępując brak,

I on to śle mnie, grosza nie szczędząc nic zgoła,

Tam gdziem tak pragnął jechać, do lutyńskich ziem.

Jadę wesół, że mi się pragnienie me ziści.

Nabywca sztuk, Pallady cuganejskiej gość!

A tymczasem zawistny los mnie zmógł chorobą I zmusił do powrotu <1o ojcowskich stron.

Prędzej, niżli chciał Kmita, prędzej, niż ja chciałem, bo sprawy ludzkie dzierży przeznaczenia dłoń.

Umrę w domu, a z łaski przypadło mi tylko

Jedno: że mnie nie w obcej ziemi skryje grób.

Lecz. ty, co przyjaciela opłuczesz w żałobie.

Czyli Kromerze ty. czy ty, Rotundusie mój.

Na kamieniu, co może stanie na mogile.

Wielkimi literami taki napis daj:

„Tutaj leżę nadziei próżen i obawy,

Prawdziwie żyw. Żywocie zmarły mój. bądź

zdrów!" ⁰⁰

A teraz, byś poznawał życia mego dzieje.

Do ciebie, czytelniku mój, powracam już.

Niemocne miałem ciało i mdlejące ramię

W lada wysiłku; ciała wcale kształtny skład.

Nie było tez w mej twarzy zgoła ponurości,

Lecz był na niej wrodzonej nieśmiałości ślad.

Słów miałem łatwość, mocny głos, wzrost w miarę spory, Cerę bladą. A wrzała we mnie szybko krew,

Kiedy mi ubliżono. Do gniewum był prędki 1 zacięty w tym gniewie nieraz wiele dni.

7. nieprzyjażniami mymi zgołam się nie taił,

Ale przyczyny do nich nie dawałem sam.

Przyjaciół, których własnym swym wybrałem sądem, Wierniem czcił wiedząc, że w nicłi mam największy

skarb.

Gdyby los był zapewnił mi wielkie dochody,

To myślę, że hojniejszy nie istniałby człek

Niż ja. Bo - królów godne zaiste podziwiani Słowa, klóre /. rzymskiego władcy padły ust:

„Dla nikogoru nie zrobił dziś nic; marnotrawnie Zatem — co wstyd! strwoniłem i straciłem

dzień." ^1,0

Sercem miał litościwe, do łez bardzo skłonne,

2Si

Ale jak u jelenia polne zawsze trwóg.

Mierził mnie wszelki oręż i wrogiem Pallady

Byłem wtedy gdy łaknie krwi i pędzi w Bój.

W ochędóstwiem przesadne miał zamiłowanie,

W stroju i jodle, jakbym był niewieściej płci.

Od dzieciństwa pijałem tylko czysty wodę,

Nią pragnienie gasiłem do dwudziestu lat.

Stąd schorzała wątroba. Dławi moje życie

Owej wody — jak myślę długo pitej tok.    ^,J0

Wielu mnie zbyt oddanym sędzi to Wenerze,

Zmylonych tym. że lutnię lubiłem i żart,

Czy tym, że to miłości była poświęcona

Od chłopięctwa kart moich poetyckich treść. Alfesiboe więcej iii: dala natchnienia    '*’•

Niż Leukorady przedtem opiewanej wdzięk.

Jeśli pytasz: gdzie pieśni te? strawił je płomień;

Niejeden mój tak skończył poetycki płód, Niedojrzały, miał wartość: tę. co każdy miewa

W spiesznej ambicji młodych popełniony błąd. ^,rw Teraz, kiedy skończone piętę pięciolecie

Do dzieł większych przyzywa, muszę odejść z ziem Umierając przedwcześnie i nie moęjęć sławić.

Ojczyzno ma, jak chciałem, ni. królowie, was,

Ni dawnych naszych dziejów pieśnią swą uświetniać. ^m Ani tego, co sławić trzeba właśnie dziś.

Więc weseliska zwłaszcza, które dla Augusta Król Ferdynand gotuje i rodzica dłoń,

Inni po mnie je wsławią. Ja jedynie mogę

Błagać, abyś żył, królu, strojny w zwycięstw laur. ^m Bywajcie więc, me druhy, i już się gotujcie,

By wyruszyć tez w drogi mej ostatniej trud. Antoninie, ty żegnaj! Niech zostają zdrowi Wszyscy twoi i ty sam, Antoninie mój!

O jakżeż serce boli, jaki zal okrutny.    ^1LS

2o mi już nie zaświadczyć, jak drogiś mi był!

Ze już nic powiem żywym — na n:c chęć ma szczera!

Jak dokładałeś wszystkich sił, bym znów był zdrów. Jedno, co mogę: że gdy dostanę się w sfery.

Gdzie chór błogosławionych powita mnie dusz. ^,;,fi O tobie będę mówił, gdy mnie spyta może Patrząc na rnarę mego ciała jakiś cień.

Gdy spyta, jak z wątrobą, z śledzioną schorzałą,

255