0264

Systemy polityczne współczesnego świata

1)    aktywne, zdolne do modyfikowania propozycji rządu, niezagrożone przedterminowym rozwiązaniem i cieszące się społecznym szacunkiem (USA);

2)    reaktywne, dysponujące skromniejszymi możliwościami ograniczania władzy rządu, zagrożone przedterminowym rozwiązaniem, ale cieszące się uznaniem społecznym; do tej najliczniejszej grupy M. Mezey zalicza parlamenty Wielkiej Brytanii, Szwecji, Danii, Finlandii, Norwegii, RFN, Belgii, Holandii, Szwajcarii, V Republiki we Francji, Austrii oraz Irlandii (gwoli ścisłości - Szwajcaria, Norwegia i Finlandia mają parlamenty, które nie mogą być rozwiązane przed upływem kadencji);

3)    wrażliwe, zdolne do modyfikowania propozycji rządowych, zagrożone przedterminowym rozwiązaniem i nie cieszące się społecznym uznaniem (Włochy, IV Republika we Francji, Republika Weimarska);

4)    marginalne, posiadające ograniczoną zdolność modyfikowania propozycji rządowych, dysponujące ograniczoną władzą kształtowania budżetu, umiarkowanie popierane przez elity polityczne (Brazylia, Argentyna, Korea Południowa).

Zdaniem R Nortona, uwarunkowania obiektywne (industrializacja, rewolucja technologiczna, bariery informacyjne itp.), ewolucja partii politycznych, wzrost znaczenia areny korporatywistycznej oraz nowe formy partycypacji obywatelskiej determinują fakt, że większość współczesnych parlamentów można określić jako dysponujące „umiarkowaną” władzą decyzyjną. Nawiązując do koncepcji M. Mezeya, powiemy, że parlamenty większości skonsolidowanych demokracji mają „umiarkowanie trans-formatywny” charakter i cieszą się wysokim uznaniem społecznym. Jednak możność kreowania polityki przez parlament (policy-making power) występuje w różnym nasileniu, zależnym od takich czynników, jak reżim polityczny, system partyjny, frag-mentaryzacja parlamentu (liczba frakcji w parlamencie), konstytucyjne uprawnienia parlamentu itp. Zdaniem P. Nortona na siłę parlamentu wpływają główmie trzy rodzaje zmiennych: konstytucyjne, polityczne i proceduralne. Do pierwszych należą ograniczenia władzy parlamentu przewidziane w konstytucjach (zawężenie zakresu władzy ustawodawczej, instytucja referendum oraz połączalność stanowisk deputowanego i ministra). Czynnik polityczny to przede wszystkim liczba partii w parlamencie oraz ich zdolność do przyporządkowania sobie instytucji państwa, uwarunkowana lojalnością i dyscypliną partyjną. Parlament zdominowany przez jedną, zdyscyplinowaną partię (jak np. brytyjski) jest znacznie mniej transformatywny niż parlament wielopartyjny (jak we Włoszech, Holandii czy Izraelu) lub taki, w którym lojalność posłów wobec partii może być kwestionowana (jak w USA). Z kolei zmienna proceduralna obejmuje strukturę, uprawnienia i aktywność komisji parla-

260