12

28 F. KARPIŃSKI. POEZJE WYBRANE

¹⁹⁵ Filon tak trawił noc po kryjomu — Nie świeć, niech na nich dżdże idą!

PASTERZ DO OWIECZKI STRACONEJ

Na te bezdroża, owco ulubiona,

Idziesz bez twego pasterza!

Burzliwy wicher, zima uprzykrzona,

Ciężkie ci przejścia zamierza.

⁵ Przez którekolwiek krainy przechodzić Będziesz, mej trzody ozdobo,

Wszędzie mój smutek za tobą ma chodzić i tęskność moja za tobą.

Może cię niebo w twych trudach pokrzepi ¹⁰ I da bezpieczne noclegi,

Może cię jako zwierz dziki prześlepi.

Boś jest tak biała, jak śniegi.

Owieczko moja! Duszy mojej duszo, Nadziejo mojej nagrody!

¹⁵ Żadne mię teraz rozrywki nie wzruszą, Bom straci! czoło mej trzody.

PASTERZ DO OWIECZKI STRACONEJ

Tytuł: Frazeologia i metaforyka utworu nawiązują do podstawowych motywów ewangelicznej przypowieści o Dobrym Pasterzu figurze Jezusa Chrystusa. Nic stanowi to jednak o przynależności wiersza do religijnego nurtu twórczości Karpińskiego.

w. 13 duszy mojej duszo — por. „Jam jest pasterz dobry. Dobry pasterz duszę swoją daje za owce swoje” (J 10, 11). w. 16 czoło tu: najlepszą ze stada.

Ja się po tobie dosyć nic nasmucę, Nie strawię żalu przyczyny.

Ja dziewięćdziesiąt i dziewięć porzucę, Pójdę cię szukać jedynej.

DO JUSTYNY

Drzewa! Wyście małe były,

Gdym się rozkochał w Justynie; Dzisiajście się rozkrzewiły,

Gałąź wasza chłodem słynie.

⁵ Insze mi już owoc dały,

Com je w drobnym ziarku sadził Na szczęście mojej zuchwałej. Drzewa, jakżem ja się zdradził!

Ona mię dotąd nie kocha,

¹⁰ Choć jej wzgardy znoszę skromnie.

w. 17 nasmucę— u Dmoch, „zasmucę”, poprawiono wg pierwodr. ze względu na sens.

w. 18 nie strawię — tu: nie pogodzę się ze stratą, w. 19—20 Por. w Piśmie Świętym: „Który z. was człowiek, co ma sto owiec, jeśliby jedną z nich zgubił, czy nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni, a nie idzie za tą, która zginęła, aż ją odnajdzie? A gdy ją znajdzie, kładzie na ramiona swoje, radujac się” (Łk 15, 4—5). Podobnie Mt 18, 12—13.

DO JUSTYNY

Powst. w 1. 1771—1775 (Ze studiów, s. 27).

Tytuł: Wiersz adresowany najprawdopodobniej do „drugiej Justyny”, Marianny Ponińskiej (por. obj. do Pożegnania z Lindorą w górach).

w. 9 mię u Dmoch, „mnie”, poprawiono wg pierwodr. (por. Nota edytorska).