AnalizaFinansowaTeoriaPrakty$7

Metody i kierunki przyczynowej analizy rentowności

Metody i kierunki przyczynowej analizy rentowności

x 100 = 8,2%

- rok 200d

54069 +16 699 x(l-0,30) 721906 + 887 579

2

Jak wynika z przedstawionych obliczeń, rentowność kapitału całkowitego w Spółce Akcyjnej „Alfa” nie jest zbyt wysoka - zwłaszcza w pierwszych dwóch latach - i dodatkowo ma tendencję malejącą. Dopiero w trzecim z badanych lat rentowność zaangażowanego kapitału całkowitego znacznie rośnie. Osiągnięta wielkość wskaźnika informuje, że może on ulec zwrotowi po około 12 latach. Z punktu widzenia właścicieli kapitału zasadnicza zmiana występującej tendencji wzrostowej i sam poziom wskaźnika już może być interesujący. Produkcja chemiczna staje się po okresie załamania coraz bardziej atrakcyjna, ale pod warunkiem, że pojawiający się trend będzie miał swoją kontynuację w przyszłości.

Wskaźnikiem o zbliżonym polu recepcji jest wskaźnik rentowności aktywów. Jego duża przydatność praktyczna, mimo pewnych niedoskonałości konstrukcji, przemawia za ustalaniem i oceną jego wielkości występujących w tym zakresie zmian. Tym bardziej, że zwolennicy tego wskaźnika nie klasyfikują go w grupie wskaźników opłacalności zaangażowanych kapitałów, lecz tworzą trzecią grupę wskaźników rentowności, zwaną rentownością ekonomiczną." Wskaźnik rentowności aktywów wyraża wzór:

ROA =

zysk netto

przeciętny stan aktywów

x!00

Rentowność ekonomiczna wyraża więc wielkość zysku netto przypadającego na jednostkę zaangażowanych w przedsiębiorstwie aktywów. Tym samym określa on efektywność zarządzania przez firmę swoimi zasobami trwałymi i obrotowymi. Analogicznie więc, jak przy poprzednim wskaźniku można stwierdzić, że im większe przyjmuje wartości, tym efektywność wykorzystania aktywów jest większa. W badanej Spółce wskaźnik ten osiąga wielkość:

x 100 = 1,67%

- rok 200b

14546

880322 + 863 362 2

^1,9 M. Sierpińska, T. Jachna, op.cit., s. 103.

247