AnalizaFinansowaTeoriaPrakty22

Teoria i praktyka analizy finansowej w przedsiębiorstwie

wszystkie aktywa są przedmiotem obrotu rynkowego, czyli wszystkie mogą być sprzedawane i kupowane na rynku.

Podstawowa teza modelu CAPM zawiera się w stwierdzeniu, że koszty utraconych korzyści kapitału własnego odpowiadają rentowności papierów wartościowych wolnych od ryzyka, powiększonej o przeciętną rynkową premię za ryzyko pomnożoną przez indeks ryzyka beta wycenianej firmy. Syntetyzując można stwierdzić, że koszt kapitału własnego jest równy rentowności papierów wartościowych wolnych od ryzyka, powiększonej o premię za ryzyko związane z inwestowaniem w akcje danego przedsiębiorstwa. Wzór na obliczenie kosztu kapitału własnego jest następujący:

K = ^Rj +(R_m-R_f)xbeta

gdzie:

k

w

^R,

R

nt

(R -R)

^v m J'

beta

koszt kapitału własnego, stopa zwrotu wolna od ryzyka, rynkowa stopa zwrotu, przeciętna, tynkowa premia za ryzyko, indeks ryzyka firmy.

Obliczenie kosztu kapitału własnego za pomocą modelu CAPM wymaga więc oszacowania trzech wymienionych elementów:

-    stopy zwrotu wolnej od ryzyka,

-    przeciętnej, rynkowej premii za ryzyko,

-    współczynnika beta.

W literaturze i w praktyce stopa wolna od ryzyka wyznaczana jest w dwojaki sposób, a mianowicie przy przyjęciu za podstawę bieżącej rentowności krótkoterminowych bonów skarbowych lub też bieżącego oprocentowania długoterminowych obligacji rządowych. W tym drugim wypadku rozstrzygnięcia wymaga kwestia rodzaju obligacji, których oprocentowanie ma określać stopę zwrotu wolną od ryzyka. Proponuje się przyjęcie oprocentowania określonego rodzaju obligacji lub też korzystania ze średniej stopy oprocentowania obliczonej dla wszystkich długoterminowych obligacji występujących na tynku kapitałowym. Z dwóch możliwych rozwiązań drugi sposób szacowania stopy zwrotu wolnej od ryzyka ma wielu zwolenników. Wybór ten argumentuje się faktem zbliżonej obecności na rynku kapitałowym obligacji i akcji oraz

322