historia ogrodow
3

w boskietach, wyznaczonego strzyżonymi ścianami szpalerów, trejażem lub berso: zależnie od okazałości całego -ogrodu ozdabiano sale rzeźbami, parterami, basenami, fontannami; rozpowszechniony w ogrodach barokowych.

Salon ogrodowy

—    główne i najnadobniejsze wnętrze w ogrodzie barokowym, przylegające do pałacu na głównej' osi założenia, pełni funkcję letniego salonu — odpowiednika programowego i funkcjonalnego salonu w pałacu; urządzane na planie kwadratu, prostokąta lub półkola, otoczone ścianami strzyżonych drzew, ozdobione parterami, basenami, rzeźbami oraz roślinami oranżeryjnymi w donicach.

Sceneria

—    zespół form architektonicznych, rzeźbiarskich, roślinnych, terenowych ł wodnych w określonym układzie dla wywołania zaplanowanych nastrojów- i wrażeń u widza; stosowana -na szeroką skalę w ogrodach krajobrazowych XVIII i XIX wieku.

Sceneria pożyczana (shakkei)

—    oznacza w ogrodach japońskich zewnętrzne ich naturalne otoczenie, widoczne od środka ogrodu i stanowiące dla niego tło, traktowane jako integralny składnik całości kompozycji przestrzenno-ogrodowej.

Serpentyna

—    rodzaj linii składającej się z odcinków krzywych: 'kolistych lub eliptycznych, tak że następują wielokrotne zmiany kierunku; w ogrodach stosowana najczęściej przy trasowaniu dróg na dużych spadkach.

Skwer

—    zob. zieleniec;

Soli ter

—    syngielton, pojedyncze drzewo (czasem krzew) wyróżniający się pięknością kształtu, koloru, faktury łub rzadkością odmiany; najczęściej są to drzewa pochodzenia obcego bądź też formy ogrodowe gatunków rodzimych.

Subtropieal garden

—    zob. egzotyczny ogród.

Syngieltonowe drzewo

- zob. soliter.

Szpaler

—    drzewa lub krzewy zasadzone w szeregu jedno przy drugim, strzyżone lub o formach geometrycznych naturalnych, o wysokości powyżej przeciętnej wzrostu człowieka.

Szpaler włoski (palissade a 1’italienne)

—    reprezentuje typ półpeiny z geometrycznie ukształtowaną częścią na wysokości koron drzew, a z pozostawieniem wolnych pni drzew.

Sztafaż

—    ludzie i zwierzęta lub niewielkie sceny rodzajowe, wprowadzane do kompozycji krajobrazowej celem jej upiększenia i ożywienia; rozpowszechniony w ogrodach krajobrazowych XVIII i XIX wieku.

Sżtuiki wodne

—    urządzenia hydrauliczne skonstruowane specjalnie dla celów zabawy i rozrywki, np. ze strumieniami wody oblewającymi osobę niechcący uruchamiającą ukryty mechanizm z zapadającymi się mostkami, organami wodnymi itp.; rozpowszechnione w XVIII wieku.

Taras

— ferma terenu stanowiąca wyrównaną płaszczyznę gruntu, kończąca się stromym

912