K �jna DIALEKTY POLSKIE725

VI. ZEWNĘTRZNE uwarunkowanie formowania się JĘZYKA PRASŁOWIAŃSKIEGO

Ponieważ wspólnota bałtosłowiaóska trwała dość krótko, nie doszło do wytworzenia się wystarczającej ilości trwały cli cech etniczno-językowy* cli, które na stałe złączyłyby ten zespół plemienny w jeden lud. Około połowy drugiego tysiąclecia p. n. e. (Łow I 93) doszło do zerwania, jedności i rozbicia Bałtosłowian na dwie grupy. Jedna z nich — Prabałto-wie — przesunęła się na północny zachód i zajęła z czasem tereny od Prypeci do Bałtyku i dalej na wschód po Okę, nawarstwiając się na obszary głównie zamieszkiwane przez ludność ugrofińską, natomiast przodkowie Słowian zajęli obszary leżące gdzieś między Prypecią, Dnieprem, górnym Dniestrem i średnią Wisłą, które stały się ich praojczyzną.

Oddzielenie się Prasłowian od przodków ludów bałtyckich i osiedlenie się ich w izolacji od nich na odrębnych obszarach praojczyzny słowiańskiej staje się początkiem organizowania się odrębnego, samodzielnego ludu Prasłowian i formowania się jemu tylko właściwego języka przez powstawanie i nawarstwianie się na dawne indoeuropejskie cechy dia-lektalne wyłącznie prasłowiańskich innowacji językowych. Obszary, na których w ciągu wielu lat dokonywały się te procesy powstawania, pogłębiania się i upowszechniania prasłowiańskich odrębności etnicznych i językowych, czyli praojozyznę Prasłowian — przodków późniejszych ludów słowiańskich — lokalizujemy w oparciu o bardziej przekonujące j powszechnie (zwłaszcza poza Polską) przyjmowane wywody takich wybitnych badaczy, jak L. Niederle, J. Rostafiński, H. maszyn, K. Moszyński, II. Łowmiański, gdzieś na obszarach między Dnieprem i średnią Wisłą (zob. m. I) a nie w dorzeczu Wisły i Odry, jak twierdzą należący do neoautoohtonioznej szkoły poznańskiej archeologowie, według których kultura łużycka jest wytworem Prasłowian, a więc czas jej powstania (1300—300 p.n.o.), zasięgi występowania (między Wisłą a Łabą), a także fakt przetrwania z niewielkimi zmianami głównych cech kultury łużyckiej na tym terenie do czasów historycznych należy uważać za dowód, że dorzecze Wisły i Odry jest obszarem, gdzie doszło do wyodrębnienia