M Feld TBM291

291

8.5. Ramowe procesy technologiczne wałów stopniowanych

Toczenie bardzo dokładne charakteryzuje się dużymi prędkościami skrawania v do 1000 m/min i małymi posuwami ok. 0,01 ^0,06 mm/obr. W tych warunkach obróbki zużycie noża następuje głównie wskutek ścierania. Dlatego ostrza narzędzi stosowane w tym sposobie obróbki powinny być wykonane z materiałów odznaczających się odpornością na ścieranie. Do materiałów tych zalicza się przede wszystkim diament i regularny azotek boru.

Diament. Jako materiał narzędziowy dobrze spełnia wymagania, jakie stawia się narzędziom do obróbki bardzo dokładnej. Ma on największą odporność na ścieranie, mały współczynnik tarcia, umożliwia uzyskanie krawędzi skrawających o najmniejszej nieciągłości. Ostrza diamentowe mają trwałość kilkuset godzin i toczenie nimi powierzchni walcowych umożliwia uzyskanie chropowatości powierzchni R_a = = 0,63-^0,04 pm. Wskutek powinowactwa chemicznego węgla i żelaza ogranicza się stosowanie ostrzy diamentowych do obróbki stali i żeliw. Główne ich zastosowanie to obróbka stopów lekkich i metali kolorowych. Typowy nożyk diamentowy, przeznaczony do mocowania w oprawce, przedstawiono na rys. 8.48.

Supertwarde materiały narzędziowe z azotku boru. Są to najtwardsze materiały narzędziowe, oprócz diamentu. Nadają się do obróbki wszystkich materiałów, w tym również stali hartowanych o twardości 65 HRC. Produkowane są w różnych odmianach i w zależności od wytwórcy występują pod różnymi nazwami, z których najbardziej znanymi są: borazon i elbor. W byłym Związku Radzieckim materiały te nazwano kompozytami. Przykładowo elbor jest kompozytem 0,1. Ostrza z materiałów supertwardych są produkowane w formie wkładek lutowanych lub płytek wieloostrzowych (rys. 8.49).