M Feld TBM405

405

9.6. Możliwości kształtowania powierzchni występujących w częściach klasy tuleja i tarcza

zwiększają się naciski jednostkowe i zwiększa się ilość materiału zeskrawanego. Zwiększenie nacisków rekompensuje więc zmianę intensywności skrawania, spowodowaną zmianą prędkości wzdłużnej. Wykorzystując opisane zjawisko, można poprawić niektóre błędy kształtu w procesie gładzenia (rys. 9.52b, c, d), przez zastosowanie większych, mniejszych lub zróżnicowanych wielkości wybiegów pilników ściernych.

RYS. 9.52. Gładzenie otworów i wielkości stosowanych wybiegów dla: a) otworu walcowego, b) otworu z błędem stożkowatości, c) otworu z błędem beczkowatości, d) otworu z błędem siodłowatości

Do wad procesu gładzenia należą: niemożliwość poprawienia osiowości otworu, co wynika z wahliwego połączenia głowicy z wrzecionem obrabiarki, wykruszanie się ziarenek ściernych w procesie gładzenia i wbijania się ich w powierzchnię obrabianą. Ta ostatnia wada narzuca w procesie technologicznym dodatkową operację, jaką jest mycie części po procesie gładzenia. Na rysunku 9.53 przedstawiono oczyszczenie powierzchni po gładzeniu strumieniem płynu o ciśnieniu 12 MPa.

RYS. 9.53. Oczyszczanie powierzchni po gładzeniu

Proces gładzenia prowadzi się na honownicach. W produkcji jednostkowej i małoseryjnej są to honownice uniwersalne, jednowrzecionowe (rys. 9.54). W produkcji seryjnej i wielkoseryjnej są to z reguły obrabiarki dostosowane do obróbki określonych przedmiotów. Najczęściej są one budowane jako dwu-, trzy-, cztero-i pięciowrzecionowe. Nowoczesne honownice pracują w cyklu automatycznym,