0000005

KRÓTKA GRAMATYKA JĘZYKA JAPOŃSKIEGO

Stosowanie partykut

Poniżej kolejne partykuły i ich zastosowanie.

e do	Określa kierunek, odpowiada na pytanie dokąd?
	Depaato e ikimasu. Do domu towarowego idę; Idę do domu towarowego. Poorando e kaerimasu. Do Polski iwracam; Wracam do Polski.
de w	określa miejsce czynności, odpowiada na pytanie gdzie?
	Nihon de kaimashita. W Japonii kupiłem; Kupiłem w Japonii.
de czymś, za pomocą czegoś	Określa środek, instrument, z pomocą którego coś się dzieje: czym?
	Ohashi de tabemasu. Pałeczkami jem; Jem pałeczkami. Takushi de ikimasu. Taksówką jadę; Jadę taksówką.
madę do	Wskazuje na punkt przestrzenny lub czasowy, do którego czynność ma miejsce: do kiedy?, do którego miejsca?
	Warushawa madę ...
	Do Warszawy... Kyoo madę ... Do dzisiaj... Itsu kara itsu madę ... ka? Od kiedy do kiedy...?
kara od	Wskazuje na punkt przestrzenny lub czasowy, od którego czynność ma miejsce: od kiedy?, od którego miejsca?
	Kinoo kara byooki desu. Od wczoraj jestem chory. Ima kara ginkoo ni ikimasu. (Od) teraz idę do banku. Itsu kara gakkoo ni ikimasu ka? Od kiedy chodzisz do szkoły? Ashita kara ikimasu. Pójdę (idę) od jutra.

ka	Na końcu zdania oznacza tyle, co znak zapytania.
	Partykuła ka stanowi jedyną różnicę pomiędzy zdaniem oznajmującyrn a zdaniem pytającym.
	Ringo 0 kaimasu.
	Kupujesz jabłko.
	Ringo 0 kaimasu ka?
	Czy kupujesz jabłko?

Liczba mnoga rzeczowników w ogóle nie jest wyrażana. Zwykle jest sygnalizowana przez obecność słówka takusan (dużo, wiele) itp. Gdy mówimy o ludziach, dodajemy końcówki -tachi, -gata (uprzejme) lub -ra.

kodomo	dziecko -*	kodomo-tachi	dzieci
sensei	nauczyciel —■	sensei-gala	nauczyciele
karć	on >	karc-ra	oni

Język polski zwykle rezygnuje z zaimków osobowych, gdyż o wykonawcy czynności mówi końcówka czasownika (robię = ja robię, robisz = ty robisz itp.) W języku japońskim zaimki osobowe stosowane 53 rzadko.

Kyooto e ikimasu. (Ja) jadę do Kioto. albo (Ty)jedziesz do Kiolo.

Do Kioto jechać. albo (On) jedzie do Kioto.

albo (My) jedziemy do Kioto.

Ponieważ czasownik najczęściej pojawia się bez zaimka osobowego, a nie istnieją końcówki koniugacyjne, które by (tak jak ma to miejsce w języku polskim) dawały wskazówki co do osoby, jedynie z kontekstu można wnioskować, czy chodzi o jo, ty czy on.