DSCN8896

Niewątpliwie formą zaburzenia pamięci u Sz. było to, że miał on duże trudności w uogólnianiu zapamiętanej informacji. Pracował jako dziennikarz. Gdy szedł na zebranie polityczne, potrafił po nim bezbłędnie odtworzyć przemówienia tan wygłoszone, był jednak bezradny, gdy miał wyciągnąć na tej podstawie ogólne wnioski.

Pamięć Sz. cechowała tzw. synestezja. Dźwięki miały dla niego kolor i smak. Mówił na przykład: „Jaki pan ma kruchy i żółty głos”. Dźwięk „a” odbierał jako białą linię; „i” jako ostrze biegnąc gdzieś w dal; „e” jako okrągłą linię.

Świat dla Sz. był zbiorem praktycznie niepowiązanych ze sobą obrazów. Niedostępne były dla niego pojęcia wysoce abstrakcyjne chociażby „nieskończoność” Za to w zdumiewająco dokładny sposób wykrywał każdą niedokładność w tekstach literackich. Czytając Czechowa (Kameleon) zauważył, że jeden z bohaterów wychodząc ubrany był w szynel, a wracając - w palto.

Analizując przykład Sz. należy zadać sobie pytanie, która pamięć jest sprawniejsza: wykładowcy prowadzącego z pamięci ciekawy, pełen dygresji, odniesień i uogólnień wykład - czy też pamięć Sz. uniemożliwiająca mu praktycznie abstrahowanie.

Przykład ten nasuwa przypuszczenie, że przyczyną stosunkowo wolnego i ograniczonego ilościowo zapamiętywania jest, być może, nie szybkość kodowania, lecz asocjacji i organizacji materiału już w momencie zapamiętywania.

Bibliografia do rozdziału 4