Gennep Obrz�dy przej�cia7

(1) teoria (reHgia)

dynamizm anfmlzm

(mondtyczny. niaosobowy) (dualistyczny lip., osobowy)

tołonwm spirytyzm pofedemonizm ^ (ze stadiami pośrednimi)

(2) technika (magia) (rytuały)

sympatyczne przenośne bezpośrednie pośrednie pozytywne negatyw

w tym momencie także dorosłych mężczyzn i dzieci. Kiedy kobieta, która n dzila dziecko, dokonuje obrzędów oczyszczających, powraca w ten sposób co społeczności ogólnej, ale zajmuje miejsce jedynie w jej ściśle wyznaczony* segmentach, definiowanych przez płeć. rodzinę itp., a z punktu widzenia fo słych mężczyzn oraz uczestników ceremonii magtczno-religijnych wciąż poza staje w rzeczywistości sacrum. W ten sposób .magiczne kola" przesuwają 8( wraz ze zmianą miejsca w społeczności ogólnej. Każdy, kto tych zmian d> świadczą, może obserwować ową oscylację²⁴ i tam. gdzie w danym momeno* widział sacrum, może po jakimś czasie dostrzegać profanum lub odwrotna Owe zmiany zakłócają, rzecz jasna, żyóe społeczne i życie jednostki, a rado ne rytuały przejścia mają właśnie na celu ten negatywny wpływ ograniczyt O tym, że obrzędy te postrzega się jako coś poważnego i rzeczywistego, śwet-czy chociażby fakt, że we wszelkich ceremoniach odprawianych przez różno społeczności często powraca motyw śmierci i zmartwychwstanka. Obrzędy* o których będzie mowa w rozdziale 9, stanowią zaś najbardziej dramatyczną** mę rytuałów przejścia

Na koniec chciałbym krótko wyjaśnić znaczenie używanych w niniejszej p* terminów. Za pomocą pojęcia .dynamizm" określam nieosobową teorie mi i*. Pod terminem .animbm’ kryje się teoria czynnika osobowego, w myd »

^ił Oscylację bardzo dobrze opisał William Robertson Smith, zob.Locturesaift* llęton d the Semties. s. 152-183,461 -454 i nasi., zob. także fragmenty dotycząc*poi ścia z rzeczywistości sacrum do rzeczywistościprofanom i odwrotnie uTerałHimnrówłIb iczoJi z Meksyku w: Karl Sofus Umholte. Untmn Mewco. New York 1902.21 * Zob. przypis gwiazdkowy na s. 101 niniejszą} książki

re] sita poddana uosobieniu staje si? pojedynczą atoo wielokrotną duszą. zwierzęcy lub roślinną (totemem), antropomorficzną lub amorficzną (Bogiem). Teorie te tworzą nltgię. której techniki (ceremonie, obrzędy, rytuały. kult) nazywam gią. Ponieważ praktyka i teoria są nierozerwalnie ze sobą związane (teoria praktyki staje Sie metafizyką, a praktyka oparta na innej teorii staje s«e nauką) dę zawsze używa! przymiotnika magiczno-religijny. W ten oto sposób otrzymuje-| my powyższy schemat -—