Gennep Obrz�dy przej�cia0

brał w ramiona • wykonywa! ruchy, która młoty przekazywać tchrtsn* iyto ^ lejny obrzęd polegał na nacłanłu królewskich knion, świętych l lxm*och. madzeni ogłaszali wraz z tytularni nowego faraona. Towarzyszyły temu okrzyki i podskoki (mające prawdopodobnie charakter obrzędowy), po imiona i łączące się z nart elementy tytułatury wpisywano w kartusz (own^ tai), by wszyscy mogli je poznać. Nowy faraon otrzymywał Podwójną K*j_r, (pochsn0 oraz złożoną koronę (aro/) .władców boskiego królestwa* (to*atto gów). które przytrzymywała pasiasta chusta nomos. W tym samym morroi wręczano mu pozostało regalia (krótki pastorał, czyli haka. bicz. czyi neete* i borta). Teraz następowało zjednoczenie Górnego i Dolnego Egiptu. Odby*-, s;ę ono za pośrednictwem ich bogiń, które przekazywały obie krainy nowarut monowt, a on braf je w posiadanie poprzez rytualne .okrążania murów*. me jak po śmierci, gdy stawał się bóstwem, .brał w posiadanie* krainy Non* i Seta. W dalszej części ceremonii nowy faraon udawał się z proces# do boga, który .brał go w ramiona i przekazywał mu tchnienie życia* oraz motnj osadzał mu na głowie królewski diadem. Był to akt ostatecznej konstfractfo norzędny z zapisaniem królewskich imion i tytułów. W końcu następów*) grzymłd do rozmaitych sanktuariów, uroczystości o charakterze pubtonymcu cane z królewskiej kasy. darowizny na rzecz świątyń itp. Podsumujmy. Csrsmrc rozpoczynała się od obrzędu wyłączenia ze sfery profanom, po nim naaąpoof, rytuały integracji ze sferą sacrom I obrzędy objęcia w posiadanie świata bso* i śmiertelników. Wszystko to dokonywało się etapami. Brakuje natomatf Mant eji na temat okresu przejściowego Obrzędy te datują się od czasów staro^Tie • przetrwały aż do epoki Ptotomeuszów. częściowo także w Etiopii.

Kabe z płaskowyżu Bandiagara rządzą hogonł. których władza rm deska zarówno polityczny, prawny, jak I społeczny. Sprawują oni funkqę wiefoch nów i królów zarazem. Regalia są jednocześnie świętymi przedmiotami i zreaą się w świątyni, którą hogon zamieszkuje. Są to: naszyjnik z opak, zełazna traw seta noszona na prawej nodze, miedziana obrączka tkwiąca w prawym im i srebrny pierścień wkładany na środkowy palec lewej dłoni. Przedmioty Ib aft oczywisty sens łączności z bóstwem. Oprócz nich należy także wymienicspe#-ną łaskę oraz szaty Hogona nie wolno dotykać, a jego pierwotnego mrs (sprzed intronizacji) wymawiać. Zwracając się do niego, należy mówić wytąarfe w starożytnym dialekcie sarakole (sonłnke). Hogon ma prawo do pierwocmiotp wiązuje go specjalny sposób odżywiania się. Każde plemię czy klan ma ssc(tp hogona. ale jest także Wielki Hogon. Zwykły hogon wstępuje na tron poprz&pft kazanie insygniów władzy oraz doprowadzenie go do świątyni, która od tej pory będzie mu służyła za mieszkanie. Gdy natomiast umiera Wielki Hogon, fettir przez trzy lata ukrywa się przed ludem (jest to czas bezkrólewia). Po upływa tąp okresu śmierć WfeflaegoHogona zostaje ogłoszona ludowi. Rada plemienna ca się do bóstwa i prosi je o pomoc w podjęciu decyzji. Odbywają s*ę tańce i uczty W końcu rada ogłasza swój wybór I przekazuje nowemu hogonowi regale.

IWOM*

W otoOMnlu llonyoh dygnUaray i tłumu rotmrwaawyctt wtortytfi taO«t nowy udą* >>9 do tMt^tynl - bogdo UnWond prity. MOra od u*| oory htmit i«kf> rri—j Moniem Ptocotf ta je&t traMowarui j*k fcanduki pogrzabowy bogcna. pomtwt od ChwA wniĄpienia do iwiątyru I przy>fca .vak6w pnyiwraa' O** #*•**■' >ap—n * sługa boży pti^c Big jakby umarty Ola awoja| rodziny'**.

Odpowiednikiem (l prz»cłwloi*nrtwtjm) obctgddw inicjacji tą rytuały dypg-dania I ukskomunikl. które atanowią kwintesencje obrzfdbw wylątaeiia i den* hrałiracji. Dobrze znane są te. z którymi stykamy a*ę w Kościele katolickim. Jak dusznie zauważy! William Robertson Smith'³', zasadniczy Mrą ekakomunlki , Konsekracji jest identyczny, a Jest mm wyłączenie jednostki z danej społeczno-ac. Stąd też i podobieństwo pewnej liczby rytuałów temu towarzyszących

Porządek, według Którego sklasyfikowałem różne społeczności za wzglęóu na pojawiające się w nich obrządy przyjmowania do grupy, nie Jest przypadkowy. Został bowiem oparty na pewnych elementach charakterystycznych tfa dej z nich. Oznacza to. że nie przyjmują ani teorii, aro klasyfikacji Schurtra i We osisra. Zwłaszcza Webster skłonny Jest dostrzegać zwyrodnienie form tam. gdzie j₉ widzą dopiero ich początki. Jedli zaś chodzi o Sdiurtza’*. to zafascynowany zadziwiającą zgodnością rytuałów inicjacji w różnych klanach totemicznych, bractwach, tajnych stowarzyszeniach i grupach wieku, doszedł do wniosku, za wynika ona z podobłeóstwa owych społeczności. Takie stwierdzenie mogłoby nas zaprowadzić bardzo daleko. Jednakże celem niniejszej książki test wykazanie. cż zarówno w tych przypadkach. Jak i w wielu innych mamy do czynienia z pewną określoną grupą obrządów, które wykazują znaczną tożsamość ze względu na to. iż przyświeca im identyczny cel. Tym samym należy stwierdzić, że teoria Schurtza jest błędna*®.

Przez caty okres trwania nowicjatu zwykle wiązi gospodarcze i prawne ulegają modyfikacji, a czasem także zerwaniu. Nowicjusze pozostają poza społecznością. a społeczność nie ma nad nimi żadnej władzy, tym bardziej ze są oni

”» Louis Dosplagnes, Le płmfmmu centra/ rwgńnen. Pam 1907, s. 321-328. U lnden Ba rasana (plemiona Oucfio I Ouol) ceremonie te wyglądają nieoo inaczej i obejmują nęozy innymi obrzędy odrzucenia, o których piszę w Aatgbrń. mosurs «r Ugendas. t. i. Paś '908. n 137-154. Także Maj dotychczasowe środowisko traktuje hogona jako zmarłego

'*■ Zob. William Robertson Smith. Locfiiras on che Rebgion oftfeSBmifw. Edhburgh t888. s 118-110,

*• Zob. Heinrich Schurtz. AitmrMmss^n una MŚnnerbunde. t, 908.

’** Błędna, bo zbyt wąska, jest także teorie Jamesa Georg*’* Frezera (zob- The Go*-dan Bough. t. i. s. 344 i nasi), którą zaaiteresowali się Męnri Hubert • Marcel Mausa uob. kał sur 4* nttfurm ert /a tonctton du racrtftc®. „UonnOe socioloęjloue* 1880. t. 2. s flOi.

Zgodne z tą teoną celem obrzędów inicjacji Jest wprowadzenie duszy do dała. Gdyby tak było. mielibyśmy do czynienia z całą seną -określonych rytuałów zmiany duszy; anełogicz-ąch do niektórych ceremonii leczniczych.

Obrzędy fnłc»acji

■■■