Screenshot 07 11 15 ,E

Rozdział 1 1

Pedagogika Petera Petersena

Sławomir Sztobryn

Wśród pedagogów niemieckich czasów pedagogiki reform postacią najbardziej znaną i uznaną był, obok E. Sprangera, Peter Petersem twórca jednej z wielu szkół eksperymentalnych, która po Kongresie Międzynarodowej Ligi Nowego Wychowania w Locarno w 1927 r. została nazwana planem jenajskim i przyniosła jej twórcy międzynarodową sławę.

11.1. Życie P. Petersena

Peter Petersen (1884-1952) studiował w Lipsku, Kolonii, Kopenhadze i Poznaniu. Jego zainteresowania naukowe ogniskowały się wokół filozofii niemieckiej, teologii i pedagogiki. W 1909 r. obronił pracę doktorską zatytułowaną „Idea rozwoju w filozofii Wilhelma Wundta”, a w roku następnym zdał egzamin uprawniający go do wykonywania zawodu nauczyciela gimnazjalnego z prawem nauczania takich przedmiotów, jak: propedeutyka filozofii, historii, język angielski i hebrajski, religia. Jedenaście lal po doktoracie przedstawił swą habilitację, która również dotyczyła zagadnień ściśle filozoficznych i była badaniem recepcji filozofii Arystotelesa w Niemczech.

W tym czasie włączył się w eksperymenty pedagogiczne prowadzone w niezwykle ożywionym środowisku, jakim był Hamburg. Został tam w 1920 r. dyrektorem eksperymentalnej szkoły średniej im. Lichtwarka. Hamburskie szkoły wspólnoty charakteryzowały się typowy dla Nowego Wychowania negacją szkoły tradycyjnej i karności, dążyły do stworzenia warunków do samodzielności i twórczości dzieci działających we wspólnocie. Idee te wycisnęły piętno na krystalizujących się w tym czasie poglądach Petersena. W okresie swej działalności w Hamburgu należał do Związku Pracowników Umysłow'ych. organizacji postrzeganej jako lewicowa, ale również był czołową postacią I lamburskiego Ruchu Kościoła Narodowego oraz (w latach 1919-1920) współwydawcą pisma „Neue Kirche”.