02001

20

dzieliły się: jedne rzuciły się na zabitych towarzyszy, inne z warte m półkolem otoczyły dozorcę. Ten znowu dał ognia.

Wilk, który stał najbliżej, padł z roztrzaskanym łbem, reszta cofnęła się o parę kroków, nie tak jednak daleko, aby marynarz mógł bezpiecznie nabić strzelbę. Nim zdołał pomyśleć, co pocznie teraz, trzy rozjuszone wilki przyskoczyły do niego.

Podniósłzy fazyę, dozorca uderzył kolbą jednego wilka w pysk, drugiego w łeb, krzycząc przytem w niebogłosy.

Pierwszy napastnik odskoczył, skowy-cząc, drugi legł martwy, tylko trzeci stał, czając się. jakby obmyślał nową napaść.

— Pożałujesz ty, żeś się nie wyniósł!— mruknął stary marynarz, a słowom jego towarzyszył dobrze wymierzony cios w paszczę zwierzęcia, które właśnie zabierało się do skoku.

W tejże chwili rozległ się strzał, kula karabinowa przeleciała ze świstem, ocierając się niemal o marynarza. Źle skierowany strzał miał jednak dobre następstwa: najbliżsi i najgroźniejsi napastnicy zwrócili głowy w stronę, skąd pochodził.

Mimowolnie zrobił to samo napadnięty, i ujrzał dążącego ku sobie kapitana okrętu pa-