94290401

188 JAKÓB PARNAS

stawia szereg takich krzywych, odpowiadających różnym wysokościom ciśnienia kwasu węglowego we krwi: widzimy z nich, że w miarę wzrastania koncentracyi C()._ź we krwi, krzywa dysocya-cyi oksyhemoglobiny zatraca charakterystyczny swój kształt i zbliża się do prostej. Przy ciśnieniu dwutlenku węgla równem 80 mm. Hg. i poniżej 90% nasycenia tlenem, istnieje prawie proporcyonalność między stopniem nasycenia a ciśnieniem tlenu we krwi.

Fizyologiczne znaczenie tej właściwości jest następujące: krew tętnicza, przepływając przez naczynia włoslcowate, traci tlen, staje się zaś bogatszą w dwutlenek węgla; utracie tlenu odpowiada obniżenie jego ciśnienia; temu obniżeniu ciśnienia tlenu, które jest niekorzystne ze względu na zaopatrywanie tkanek w tlen, przeciwdziała

Ryc. 91, podług Bohra-

jednoczesny wzrost ciśnienia kwasu węglowego, który wywołuje silniejszą dysocyacyę oksyhemoglobiny i w ten sposób spowodo-wuje wzrost ciśnienia tlenu. Po wydzieleniu dwutlenku węgla w płucach, nasycenie tlenem odbywa się stosownie do krzywej, odpowiadającej niższemu ciśnieniu C0₂.

Podobnie jak kwas węglowy na dysocyacyę hemoglobiny działają także inne kwasy.

Podczas gdy tlen pozostaje we krwi związany prawie wyłącznie z hemoglobiną ciałek czerwonych, dwutlenek węgla jest prawie równomiernie rozdzielony między ciałka czerwone a osocze i w każdym z tych elementów krwi pozostaje połączony z szeregiem różnych ciał. Te związki kwasu węglowego z poszczególnymi