KSE9262 II L64

342

Miłujący poczciwość okazał tho iawnie,

Przy panie swym, za co lest godzien sławy sprawnie,

Bo sie y w niewolą dał dla niego poimać.

A nieclicial się iak inszy' na korzyść zdobywać,

Nie zblakowala cnota choć żadne przezwisko,

Na droższa to u niego, a zaś tanie wszytko.'

i\a dowód zaś przedziwnej szczerości Paprockiego, kładziemy jeszcze jeden wiersz, przepraszając usilnie czytelników za to nieco przydługie zajęcie ich przestarzałą polszczyzną gadatliwego autora^, wiersz osobliwszą pochwałę w sobie zawierający.

Jan Witowski pisarz Trębowekki

„Nie boy się nie zawiedzye ia ręczę za niego,

By chciał całym achtelem możesz pić do niego,

Wierze iże go Bachus przysłał w ten kray, w dary,

Bo widzę lubi trunek, a prawie bez miary',

A odłożywszy kufla niedaway’ statuta,

Prętko on s swoiey głowy, z ciebie bałamuta,

Uczyni, Sulpieius trndnoby mu sprostał,

Nasz Witos w każdym prawie wnet by go wyekwostał.”

Druga część Panoszt, bo tak można uważać to eo mowo o Podolskie] szlachcie , zaczyna się od wyrazów: » Tu masz woiewodctwo Podolskie”-—i dalej pod wizerunkiem Leli wy; wiersz na len klejnot Sieniawskieli. a potem <ledykacva dość długa do trzech synów* Sieniawskiego wo-jewmdy Ruskiego i Hetmana W. Koronnego, z podpisem Bar. Paprocki. Obok na całej stronicy znajduje się tb-ze-woryt wielkiego słońca, herbu Ziemi Podolskiej, poczem następują zwyczajne herby i senteneye ośmiowierszowe o każdej familii szlacheckiej. Znajdzie tu czytelnik prócz tegoż samego co i pierwej Mojewody Mieleckiego, jeszcze Secygniowskiego Biskupa Kamienieckiego, Tworowskich, Wiśjuowiackłch. Potockich, Dobromii t-kich, Jordanów, niejakiego Czyrminskiego* o klórytn się dow ie że »choć czerstwo by karmny wół chodzi” ale jednak w potrzebie jest