B574 8
42

130 ROBERT BERNHARDT

GRZYBICA DROŻDŻOWA ( Blasłomycosis )

Sprawa grzybic drożdżowych wypłynęła na szerszą widownię w 1894 r. dzięki pracom GILCHRISTA (Ameryka) i BUSSE-BUSCHKEGO (Europa). Późniejsze spostrzeżenia, podawane przez różnych autorów, odnoszą się albo do typu, ustalonego przez GILCHRISTA, albo do typu BUSSE BUSCHKEGO. Typ pierwszy spostrzegano przeważnie w Ameryce, drugi — głównie w Europie. Schorzenia pierwszej (amerykańskiej) grupy wywołują zapewne różne odmiany pleśnicy (Oidium). Cierpienia tego rodzaju zwykliśmy nazywać Oidiomycosis, albo grzybicą drożdżową autorów amerykańskich. Sprawcą choroby drugiej grupy (europejskiej) są drożdże (Blasiomycełes) i dlatego też dla schorzeń tego typu zachowujemy nazwę właściwej grzybicy drożdżowej (blasłomycosis s saccharomycosis).

Grzybica drożdżową autorów amerykańskich (oidiomycosis s. blasłomycosis americana). — Schorzenie rozpoczyna się pierwotnie w skórze i może się jedynie do niej ograniczyć, albo też ulega uogólnieniu. Wtedy występują przerzuty w organach wewnętrznych, głównie w płucach, i sprawa kończy się zejściem śmiertelnem. Zdarza się jednak, że zakażeniu p ierwotnie ulegają organy wewnętrzne, zmiany zaś skóry występują wtedy jako zjawisko wtórne (ORMSBY, MILLER, MONTGOMERY).

Zmiany skóry zwykły się ujawniać w ogniskach mnogich. Występują one najchętniej w miejscach odkrytych. Niemal zawsze bywa zajęta twarz (nos, policzki, wargi, bródka, powieki, małżowiny uszne), bardzo często też grzbiet ręki. O wiele rządzie, sprawa dotyczy uwłosionej skóry głowy, szyi, tułowia, kończyn.

W dotkniętych miejscach powstaje twarda, czerwona grudka, na której następnie tworzy się krostka, zasychająca w brunatnawy strup. Po jego usunięciu widać owrzodzenie o powierzchni nierównej, pokryte skąpą i niegęstą wydzieliną ropną. Ognisko chorobowe powiększa się wolno. Z biegiem czasu dno owrzodzenia pokrywa wysokiemi rozrostami brodawkowatemi, stano-wiącemi znamienną cechę amerykańskiej grzybicy drożdżowej. Brzeg ogniska jest czerwony lub czerwonosinawy, nacieczony, wyraźnie wzniesiony ponad otoczenie i pokryty drobnemi żółtawemi kropeczkami, z których podczas naciskania wydziela się ropa (prosówkowe ropnie śródnaskórkowe i śródskórne). Wielkość ognisk bywa rozmaita. Niektóre są drobne, inne sięgają znacznych rozmiarów i zajmują grzbiet ręki albo znaczną część przedramienia. Drogą samozaszczepienia powstają w sąsiedztwie świeże ogniska.

Rozwój wsteczny zwykł się rozpoczynać w częściach środkowych ogniska. Ujawnia sie to w ten sposób, że rozrosty brodawkowate spłaszczają się i giną, poczem wytwarza się równa, gładka blizna, która rozpościera się coraz bardziej i wreszcie pokrywa całe owrzodzenie.