B574 8
99

WIEWIOR 185

Do pierwszego celu służą zgłębniki z gałką oliwkową lub stożkową. Wybiera się o ile można najgrubszy z tych, które przechodzą przez ujście cewki, gdyż tylko takim zgłębnikiem można wyczuć początkowe zgrubienia. Odkażony (roztworem sublimatu, formaliną i t. p.) zgłębnik wyciera się spiiy-tusem mydlanym i pociąga oliwą, gliceryną lub zaw iesiną z tragakantu. (3—5 gr tragakantu z 100 gr l°/oo roztworu Hg. oxycyanaii z 10% gliceryny), poczem ostrożnie wsuwa się go do cewki, próbując, czy się nie natraii na opór. Doszedłszy do przedniej części cewki wyczuwa się naturalną zaporę naprzód zwieracza zewnętrznego, potem wewnętrznego.

Dokładneisze dane uzyskuje się zapomocą wzierników (rurka metalowa z zatykaczem, wyjmowanym po wprowadzeniu wziernika).

Znane są dwa ich rodzaje: KASPRA z lampką zewnętrzną, rzucającą światło odbite przez lusterko, do wnętrza rurki oraz OBERLAENDERA-VALENTINEGO z minjaturową lampką, wkładaną do wziernika. Są też podobne francuskie. Celem lepszego uwidocznienia pola widzenia dołączono lupę, która znakomicie powiększa obraz błony śluzowej widocznej u ujścia wziernika. Choć podczas użycia wziernika Oberlaendera rękoczyny drobne, jak wypalanie, pendzlo wanie i t. d. są wskutek łodygi lampeczk^: nieco utrudnione, należy się mu jednak pierwszeństwo, ponieważ dzięki bliskości lampki obraz daleko jest wyraźniejszy.

W prawidłowej cewce błona śluzowa przedstawia się pod postacią lejka z licznemi fałdami (tern liczniejszemi, im szersza cewka), lśniąca, różowa w części jamistej, bledsza w opuszkowej, sucha bez blasku w błoniastej.

W ostrym v. iewićrze błona śluzowa jest rozpulchniona, ciemno-czerwona, bardziej lśniąca, ropna w}'dzielina wtłacza się do ujścia wziernika, fałdy są wskutek obrzęku grubsze. W podostrym i przewlekłym tryprze obraz jest rozmaity:    częściowo widać błonę niemal prawidłową, częściowo, gdzie

znajdują się nacieki, błona jest mniej lśniąca, a lejek przedłuża się wskutek braku elastyczności, figura jego jest nieregularna, chore miejsca przedstawiają się jako delikatne, łatwo krwawiące wysepki ziarniny. W starszych przypadkach błona śluzowa jest blada, prawie biała, o nierównej powierzchni brodawkowej. Czerwone, obrzmiałe ujścia gruczołków Littrego z kropelką wyciśniętej ropy nadają obrazowi znam.enną cechę. Z powodu bowiem krę-tego przebiegu tych gruczołków zawarty w nich wyciek nie może wypłynąć i dopiero pud naciskiem wziernika wydobywa się nazewnątrz. Stan ten odgrywa ważną rolę w leczeniu.

Prócz tego w niektórych przypadkach można wziernikiem wykryć małe polipy, podtrzymujące na czas długi wydzielinę.

Widzimy więc, że wziernik daje nam bardzo ważne wskazówki co do rozpoznania siedliska schorzenia i powinien być stosowany w każdym przypadku uporczywego, nieustępującego zwykłym sposobem leczenia wiewióra.

Do tylnej cewki można użyć wyżej opisanych wzierników, ale zakrzywionych z okien kiem i dłuższych. Daleko jednak lepsze do tylnej cewki są wzierniki GOLDSCHMIDTA, połączone z przemyciem cewki którą woda rozszerza, wskutek czego można oglądać wyraźne obrazy wzgórka nasiennego i wykonywać różne zabiegi operacyjne, ważne np. w neurastenji płciowej.