Magazyn 5
29

LATOROŚLE 123

wtedy ja się do ciebie podtoczę i zębami rozwiążę, a potem ty mnie. Tak zawsze się robi... A tylko niech odejdzie, bo jeszcze usłyszy i wróci.

Ucichli i przysłuchiwali się. Wśród boru, ogarniętego zmrokiem wieczornym, głęboka zapanowała cisza. Głosy dziwne, łagodne, jak wypadkowe uderzenia po strunach harfy, drgały gdzieś w górze w purpurowych od zorzy wierzchołkach sosen. Piotruś chciał się przysunąć do brata, ale to nie było tak łatwe; oddzielało go ognisko, które usiłując okrążyć, zaczepiał się o pnie, nierówności, sykał z bólu, aż na-koniec zatoczył się wjakieś krzaki kolące i gęste.

O