maistre o papiezu003801

i

38

W IV wieku, papież Anastazy nazywa wszystkie ludy chrze-ściańskie swojemi ludami a wszystkie ich kościoły członkami swego własnego ciała 1).

W kilka lat później, papież Celestyn ś. tę kościoły nazywał

nasze członki 2).

S. Juliusz papież pisze do zwolenników Euzebiusza: Czyż nie znacie obyczaju, ze do nas najprzód pisać należy, a tu dopiero rozstrzyga się, co jest sprawiedliwe?    ,    ,

Historyk wspominający nam, że kilku biskupów wschodnich niesłusznie wyzutych zgodności wskutek rekursu zaniesionego do papieża znów do niej powrócili, jak np. ś. Atanazy, robi uwagę: że staranie o całym kościełe należy do papieża ze względu na dostojność jego stolicy 3 )

Około połowy Vgo wieku ś. Leon wyrzekł na soborze Clial-cedońskim, przypominając mu swój list do Flawiana: ,;Nie chodzi tu już o to, ażeby prawić odważnie, ale ażeby wierzyć: mój list do Flawiana błogosławionej pamięci, całkowicie i bardzo jasno rozstrzygnął kwestyą wiary w tajemnicy wcielenia 4).

Kiedy legaci papiezcy nie chcieli pozwolić Dyoskorowi pa-tryarsze Aleksandryi, potępionemu poprzednio przez stolicę apostolską, ażeby zasiadał w rzędzie biskupów, oczekując wyroku soboru, oznajmili wysłannikom cesarskim: że jeżeli Dyoskor nie ustąpi, oni zgromadzenie opuszczą 5).

Pomiędzy sześciuset biskupami, którzy słyszeli czytanie tego listu, żaden głos nie sprzeciwił się wcale, i na tym to samym soborze zabrzmiały owe sławne okrzyki, które odtąd brzmiały w całym kościele: Piotr przemówił przez usta Leona ; Piotr ciągle żyje ną swojej stolicy.    >

J\a tym samym soborze, Lucentius legat tegoż papieża, odezwał się: „Śmiano zwołać sobór bez upoważnienia stolicy apostolskiej, czego dotąd nie było przykładu i co jest niedozwolonern 6).^w

1)    Epist. Anasł. ad Joh. Hieron, ap. const. epistoł, decret in fol. p. 739. Zobacz żywot świętych ttomacz. z angiels. d’Albau Butler, par. M. 1’abbć Godescard. in 8vo tom. 111. str. 689.

2)    Ibid-

3)    Epist. rom. pont. tom. I. Sezomćne, liv. III. c. 8.

4} Unde fratres charissimi. rejecta penitus audacia disputandi contra lidem divinitius inspiratam, vana errantium inftdelitias conquie$cat, nec liceat defendi quod non licet credi, ot c-    i

5)    Si ergo praecipit vestra magnificentia, aut iile egrediatur. aut nos exi-

mus. Sacr. conc. tom. IV-    <

6)    Fleury. hist- eccl. ks. XXVIII, No. 11. Fleury, który pracował zaw-szez domysłu zapomniał o tym tekście i drugim podobnym. (Ks.XIIN, 10).

I powiada śmiało w swojćj dyskusyi o hist. kościelnej No, 11. Wy którzyście czytali tę historyą nie widzieliście tam nic podobnego.