NDIGCZAS0034762562

46 M. Sokołowski.

w zimie. I nie dziw! Trudności skalne i śnieżne czynią tą grań znacznie niedostępniejszą niż w lecie. Do tego grubsze ubranie, krępujące swobodę ruchów, rękawice podwójne nie pozwalające na pewne chwyty# czekan, raki — wszystko to zaczęło zawadzać przy przechodzeniu coraz to ostrzejszej grani. Tempo też marszu znowu zwolniało. fl tu słońce przetoczyło się już przez większą część swej dziennej drogi i skłaniać się poczęło ku zachodowi.. . Przesłoniły się rozpylą świetlną góry od zachodniej strony, w głęboko zaś u stóp naszych rozwierających się dolinach zaczęły nieznacznie ale nieustannie rozpościerać się cienie.. . Raz po razu któryś z nas

Kościelec, Świnica, Pośrednia i Skrajnia Turnia.

spozierał poza siebie na słońce, a potem na dzielącą nas od Niebieskiej Turni przestrzeń. Grań tymczasem w miarę jak zbliżaliśmy się do celu, stawała się coraz trudniejszą. Zasypane cienką stosunkowo pokrywą śniegu konie skalne i uskoki nie pozwalały często na pokonanie ich zejściem. Wymagałoby to bowiem, dla wyszukania chwytów, odkopania całej turni z pod śniegu. Śnieg zaś leżący na ścianie nie dawał żadnego oparcia dla stopy. Nie było rady, tylko trzeba było w takich razach zjeżdżać na zaczepionej o cypel linie. To znów poziomy koń, ostry i skrzesany gładko na