NDIGCZAS0034762507

Poezje. 191

a jeno słodką jej wonią tak jak tęsknotą się bronią przed długą złotą jesienią przed zimą długą i białą —

--znów się chmury rumienią

--znów śpiewniście powiało —

idziesz o serce człowiecze w przewonnych cudów bezpiecze —

3

przez zieleniejące łany które się tęczą i mienią radością przewspaniałą — w ten rozkwit niesłychany — idziesz o serce człowiecze w przewonnych cudów bezpiecze —

4

i zapomniałoś dorazu idące pobok głazu co mchami się zieleni

0    upiorności cieni

5

jeśli są cienie — to jeno na ochłodzenie, spoczynek — blaski je wnet wyżeną, a rozliściony młynek ruchliwych ramion gałęzi na krótko cienie uwięzi

1    pomrok — już — już — zjaśniały —!— spełnił się dobry uczynek

przez ten pień brzozy białej

6

przelatuje rybitwa nad wierzby, topole jak strzelista modlitwa rzucona przez pole 7

a tu się złocą rosy a tam się rzeka wije