NDIGCZAS0034762545

Z włóczęgi po Tatrach. 227

zakrętnym różanym ku ziemi pieszczoty niesytej. Gasły na chwilkę w przelocie między źródłem słonecznem a ustami kwiatów, aż wgrążywszy się w nie, marły dla siebie, by żyć siedmią barw tęczy w nich.

I pomyśleć: jednego z nas i to artysty-malarza rozrzutne życie barw rozradować nie mogło! Podwójny smutek. Ciężka nadto rezygnacja. Musiał pozostać z cierpieniem i wlec się dalej gościńcem z Roztoki do Morskiego Oka po leki, a nam trzeba było ku szczytom bez czwartego miłego towarzysza.

Samotrzeć, ze zgryzem nieco, skręciliśmy w bok od gościńca na ścieżkę

Z doliny Białej Wody.

Fot. T. i S. Zwolińscy.

i zanurzyliśmy się w leśne omroczę, a raczej w namulaste zalewiska i w stężałe z wierzchu błotne bryje. Nagotowała je tu niedawno nieskąpa gaździna-słota, zapalczywa i uporna; pozalewała warząchwią rozrzutną rozdoły, wgłębienia i misy ziemne. Z zacierki tej biły tęgie, niezbyt smakowite wonie — raj dla •muszego narodu i komarzego plemienia. W kotlikach nadrożnych, pełnych kisnącej strawy, maczały opuszczone głowy połamane smreczki i starmoszona młódź jedlna. Tu i ówdzie tkwił w większych bajorach opyzgłeny sucharz. TSad popsutą ścieżą rozmyślał gdzieniegdzie rozkraczony wykrot, lub wolaty poturbowany otoczak.

15*