NDIGCZAS0034762561

Z włóczęgi po Tatrach. 243

stać przez pół godziny z tobą i na tobie. Powiedz kamieniom furczącym z komina, że będą mówił wszystkim źle o tobie. Niechaj cię straszy moja zła twarz, odbita w ścianie naprzeciwko ciebie. Musiała zostać i zostanie długo. Przeciem jej nigdy do ciepłej poduszki tak nie przytulał jak tam do tej skały.

Winniście: lodowa ściana, komin, ty i ludzie, co bili do mnie chmarą nieustanną kul bzykających, winniście śmierci biednego motyla. Pamiętam. Biedny, przyniesiony wiatrem, padł nad mą głową. Nie mogłem go cucić, unieść do słońca, puścić na swobodę. Dobił go ślepy strzał w mych oczach, ciężar kamienia, co padł z pod stóp mych druchów. Brr!

Uciekałem z mokrej, zimnej cieśni z pragnieniem jednem, by napić się słońca. Ciężka przewieszka przez blok, haniebny komin i przegniła ściana żyją w mem sercu, nie mam do nich żalu. Podówczas jednak brakło na nie miejsca w zmęczonej duszy.

Słońce ! Przestrzeń ! Stały grunt! Widok na szczyty — srebrna Galerja! W głowie się mąci. Rozumiem żeglarzy, którzy po długiej wędrówce na morzu, chwiejnie, ostrożnie łapią stopą ziemię.

Legliśmy pokotem na przenajsłodszem, miękiem skalnem łożu. Nic nie ugniata, śnimy szczęście górskie. Szczyty się kłonią nad naszą kolebką. Światło łagodnie ogarnia w ramiona, unosi serce, śpiewa hymn uciszeń.

Nota.

Itin erarium: wymarsz ze schroniska 4²⁵ rano. Czeski Staw 8¹⁰. Pod ścianą Galerji 9^tf*. Wejście w skały 9³⁵. Przy ściance (,,żebrze“) Wanjury 12. Nad nią przy bloku, ■7 którego zwiesza się lina l⁴⁰. Na stopniu pod kominem 2³⁰. Na Galerji 3¹⁵ popołudniu,

X. Jan Humpola.

16*