NDIGCZAS0034762551

Z włóczęgi po Tatrach. 233

tesem pospolitej troski, chętnie oddają się beztrosce marzeń. Te zaś niepomne na cele, wytknięte przez wolę, słabią muskuły, chcą nas rozbarło* żyć. Ale nad nami czuwa Galerja. Przemądry rybak! Dała na przypon szczytową ponętę. Myśmy ją dawno połknęli niebaczni. Rybak dufny w pewność swego chwytu zwija skwapliwie wędę na kołowrot.

I choć] pozwala byśmy na moment jeszcze, zanurzeni

Ganek od doliny Czeskiej.

w leśnych ostępów padolnej omglę, śnili sen dolin, przecież od czasu do czasu podrzuca wędziskiem. Hak przenika przez splot marzeń i podrywa w zwyż. Oto szarpnął mnie mocno,niemal boleśnie,

Podniosłem wzrok ku szczytom. Wyszły naprzeciw nas już blisko. Przelewem rozedrganych fal wietrznych wołają i nęcą. Oczy biegną po moście promieni ku ich czołom. Zawstydzone śmiałością swą, słaniają się i błądzą po dalekich limbach, na Zamkach, na Młynarzu. Pół odemknięte tulą się do ścian i spadów pobliższych wrębów doliny i kryją się wśród sadu kwietnego na stokach Młynarza. Ośmielone, chcą zapaść się na długo, bezpa-miętnie, w oblicza gór, lecz słońce je poraża jastrzębim spadem. Już tylko przez mieniące się rzęsy mogą trwożnie i złoci starym haftem przygasłych blakłym migotem.

Serce cichnie. Krew więzgnie p gocą pod naporem nabrzmiałych woi podziwiać ich dumę, jak się srebrzy ornatów, odwiekowych witraży przy-

o skroniach. Słuch zanika. Nozdrza dyli. Wargi piją anielski napój pojednania.