NDIGCZAS0034762557

Z włóczęai po Tatrach. 239

Potęga! Polot!

Bronzowy, lity mur wrósł w skalny posad dwoma odrożami. Rozparł się na nich i dźwignął się w chmury wzlotem stu pięter¹). Z przyżiemu strzela wprost — nieprzystępny—; w połowie zbrojny gładzizną, wyżej nieustraszony szaleństwem polotu i dumny ściętą, wieńczącą attyką. Bez żadnych spojeń. Nawet przypornice wykuł mocarny twórca z litego ciosu, bez użycia kielni.

Polecił jedynie od czoła z góry zryzować rowy i od połowy calizny murowej puścić je w przepaść, by chlust -nąć niemi z tarasu mnogość wód. Gdzie wrasta lewa przypornica w mur worać się kazał strugowi i dłutom, rozporać do posadu wątek bronzu. Czy pion zwiódł mistrza, czy oko zawiodło,

'albo też z woli własnego grymasu, wżłobienie zbiegło z lekka na wskos muru. Tuż u krawędzi Galerji, pod blankiem, — chyba już później za innego własta — wkli-niono wszczerbę godną bryłę spiżu. Stąd powstał między ścianą a przyporem ponury komin z wylotem na przepastne głębie. Z czarnej gardzieli komina, jak z maźnicy smolnej, ciecze wąziuchna rysa. Głęboko drąży kutą    _{Wjdok    na    Wysoką    z    Qanku}.

tarcz skały, ginie w ciemnej

niszy i spada szerszą, długą rynną do skalnego kotła. Hen w górze nad wlotem komina stanął nie ułomek, rycerz kamienny, widny z oddali. Wystarczy, aby z rzadka, od niechcenia, sypnął garść gruzów z Galerji, a zmiecie

Północna ściana Galerji Gankowej wynosi około 300„m.