page0047

VII. SZTUKA BABILOŃSKA (r. 3500—607)

Głownem źródłem do odtworzenia rozwoju sztuki babilońskiej w najogólniejszych oczywista (nieraz fragmentarycznych tylko) zarysach są prze-dewszystkiem same wykopaliska, które dostarczyły olbrzymiej ilości przedmiotów, nieraz co do czasu swego powstania ściśle określonych. Znacznie mniejszą pomocą są natomiast napisy klinowe. Wprawdzie pomniki prawie wszystkich królów, począwszy od Gudei a skończywszy na Nabunaldzie, wspominają często o budowlach, wzniesionych przez rozmaitych władców babilońskich i asyryjskich, — wprawdzie napisy, Senaheryba,' Assarhaddona, Nabo-polassara, Nebukadnezara II. i Naboneda szeroko rozpowiadają o nowowysta-wionych lub odrestaurowanych przez nich świątyniach i pałacach, — mimo to jednak napisy owe są dość niezrozumiałe z powodu swej technicznej termi-nologji i nie pozwalają na jasno określone wnioski. W praktyce zatem głównie wykopaliska są pierwszorzędnem źródłem w naszej kwestji. One to dostarczyły posągów, ołtarzy, płaskorzeźb i różnych drobnych przedmiotów sztuki babilońsko-asyryjskiej w dość znacznej liczbie, które chociaż nie są* wyczerpujące, pozwalają jednak na tymczasowy obraz rzeczy, — obraz wielce zbliżony do rzeczywistości.

W sztuce krainy Sinear rozróżnić można trzy główne okresy: 1) czasy staro-babilońskie (od początków aż po koniec dynastji amorejskiej, r. 1926); 2) średniowiecze (1926—607); wreszcie 3) odrodzenie chaldejskie (607—530).

§ 1. OKRES STAROBABILOŃSKI (OD 3500—1926 PRZED CHR.).

Dwudziestokilkuwiekowy okres sztuki starobabilońskiej nie był — rzecz jasna — jednolity i niezmieniony. Rozwój, cofanie się i zastój są i tu nieod-zownem zjawiskiem. Z tego względu można i trzeba rozróżnić w nim kilka poddziałów:

A)    Epoka archaiczna (starośumeryjska) aż po r. 2775.

B)    „ akkadyjska, 2775—2600.

http://rcin.org.pl