page0089

- 88 -

żywa bić cię niebędę, tylko wstań, tylko się niegniewaj na mnie!

Biedny kanareczek niemógł już ani wstać, ani się gniewać, bo nieżył, i choć go Anielka całowała i oblewała łzami, nie-czuł tego. Matka usłyszawszy z drugiego pokoju jej płacze i narzekania, przyszła, i taką dała Anielce naukę:

—Moje dziecko! pamiętaj, nigdy nieu-noś się gniewem; w gniewie popełniają się rzeczy, którycli potem niema sposobu naprawić; uderzyłaś ptaszynę, pry wróćże mu teraz życie!

Anielka przyrzekła poprawę, i faworyta swojego pochowała w ogródku pod krzaczkiem róży. Często biegała odwiedzać jego grób, na którym przyrzekała sobie nigdy w zapalczywy gniew niewpadać.

W rok po tern zdarzeniu znowu piękny kanarek latał sobie po pokoju Anielki.

—Mamo! czy to mój będzie ten kanarek? zapytała Anielka z radością.

—Twój, dziecię moje; jest to nagroda za poprawę.

Anielka pieszczotami, łakotkami, znowu obłaskawiła go jak pierwszego wychowańca; ale nigdy nieuniosla się gniewem ani przeciw' ptaszynie, ani przeciw' bliźnim swoim.