Niniwe zrównana z ziemią, Aśśur, Kalhu, Dur Sarrukln w gruzach, król królów nie istnieje — oto okrzyki radości, które cała Przednia Azja po upadku Niniwy podawała sobie z ust do ust. Pozostawał jednak tłusty spadek. Sprzymierzeńcy podzielili się nim przykładnie. Kyaxares medyjski zabrał dlajsiebie właściwą Asyrję i prowincje od Elamu aż po rzekę Halys w Azji Mniejszej; Nabopolassar babiloński objął w posiadanie resztę, dając przez to początek nowemu państwu babilońskiemu, czyli chaldejskiemu.
1. NABOPOLASSAR (625—604)
Założyciel tego państwa Nabopolassar (625—604) nie zaznał spokoju, ani też nie cieszył się długo zdobyczą. Bo oto na wieść, że Asyrji grozi ruina, Egipt pośpieszył czemprędzej, by mieć udział w łupach. Egipski Necho (609—593) zapragnął Syrjl dla siebie. Wyprawa się powiodła; bitwa pod Megiddo rzuciła całą Syrję do stóp zwycięzcy, a Jozjasz, król Judei, krwią własną przypieczętował swą wierność asyryjskim tyranom. Faraon śpiesznie podążył na północ i chciał wpaść do Asyrji. Ale tam spotkał go syn Nabo-polassara, młody, genjalny Nabukudurrusur (Nebukadnezar) II i pod Karkemiś (r. 605 lub 604) zgniótł wojska egipskie. Syrja wróciła pod jarzmo Babilonu, a zwycięski Nebukadnezar, w pościgu za uciekającym faraonem przybył z wojskiem aż na granice Egiptu do Pelusium. Tu doszła go wieść o śmierci ojca. Zaniechał pościgu i szybkiemi marszami (wprost przez pustynię) wrócił do Babilonu, gdzie w dniu nowego roku chwycił za ręce posąg Marduka (ryc. 26), wziął udział w uroczystej procesji i został obwołany prawowitym królem Babilonji.
2. NABUKUDURRUSUR II (604—561),
biblijny Nabuchodonozor (ryc. 245) słusznie uchodzi za założyciela chaldejskiej monarchji. Przez lat 44 rządził państwem, szczęśliwy na polu bitew, sławny dziełami pokoju.