page0103

DZIEJE CHALDEI 93

indoeuropejskich Persów (ryc. 151) wydał z siebie podówczas dzielnego wodza w osobie:

CYRUSA. On to zkolei zawładnął królestwem Medów (r. 552), Lidjów (546), a nawet podbił ludy, mieszkające nad Indem (545—540). Pozostawało mu tylko państwo chaldejskie. Nabunaidowi nie pomogły posągi bóstw, które ze wszystkich świątyń swego państwa kazał przenieść do Babilonu. Cyrus w lipcu r. 539 przeprawił się przez Tyger i pobił wojsko chaldejskie. Nabu-naid uciekł do Borsippy, a jego syn wrócił z wojskiem do Babilonu. Powstanie, wybuchłe w północnej Babilonji (w Akkad), osłabiło do reszty siły chaldejskie. Prócz tego mieszkańcy miast, którym Nabunaid zabrał posągi ich bożyszcz, powitały z radością Cyrusa, jako wybawiciela. Ugbaru (Gobrjasz), wódz Cyrusa, zajął 10 października Sipparę, w dwa dni później przez zdradę, prawie bez walki, wszedł nocą do Babilonu, gdy miasto oddawało się wesołym zabawom i ucztom. Sam Cyrus dopiero później (29 października 538) urządził triumfalny wjazd do Babilonu, powitany przez ludność jako wybawiciel od znienawidzonych rządów Nabunaida. Ludzki Cyrus ułaskawił Nabunaida i ustanowił go wicekrólem prowincji perskiej w Karmanji, podczas gdy syn Nabunaida Belśarusur (Belsasar) został przez Gobrjasza zamordowany. Łagodnością swoją Cyrus prędko zyskał sobie serca wszystkich poddanych, a cześć, jaką okazywał dla ich religji i narodowości, zjednała mu także umysły mieszkańców. On to zarzucił barbarzyński zwyczaj Asyryjczy-ków przesiedlania całych narodów, i pozwolił Żydom wrócić do ojczyzny.

http://rcin.org.pl