page0112

—111 -

i utrapień, któremi niebieski Ojciec dzieci swoje doświadcza.

—Powiedz mi matko, dla czegóż tyle cierpień i boleści na tym"iwiecie?—zapytała nieśmiało Adelka.

— Oto dla tego, abyśmy podwójnie umieli cenić każdą przyjemność i , sz zęśii-wość. Jak ci się zdaje, moja A delcie, czyby to piękny był obraz, na który niby niebyło widać żadnych cieni, tylko same światło. Czyżby nawet i miłe promienie słoneczne , i błękit niebios, potrafiły nas tak zachwycić, gdyby od czasu do czasu inezasłanialy ich ciemne chmury?

Na to uśmichnęła się Adelka i rzekła:

—Jeżeli ból przyjdzie, zaraz sobie pomyślę, że to chmura; i cierpliwie czekać będę aż przejdzie i słońce znowu zaświeci.    •

Słysząc to matka, przycisnła ją do piersi, a podnosząc oczy w górę, pomyślała w duchu:—Boże mój, pozwól, żeby pierś moja była tarczą tej dziecinie, żebym ją zasłaniała od burzy życia, i wszystkie bóle znosiła za nią!