page0131

127

Anna pocałowała ją w czoło i rzekła poważnie:

—    Widać tak nas Bóg chce doświadczyć; dziękujmy Mu, że nam dozwala być razem w tak ciężkiej doli.

Tymczasem w komnacie królowej Bony żwawsza toczyła się rozmowa. Nie matka to troszczyła się o dzieci, ale chciwa kobieta przemy-śliwała jakim sposobem najwięcej zabrać z sobą srebra i złota; to bowiem nad wszystko umiłowała jej dusza. Z początku pragnęła ona zachować mimo wyjazdu swego dochody ze starostw i dzierżaw. ale Stany Państwa w żaden sposób zezwolić nie chciały i jeszcze wzbraniały jej wyjazdu, żałując nie jej, ale tych summ pieniężnych i klejnotów, które miała zabrać z sobą. Ogłoszono zatem publicznie na rynku, aby się nikt nie ważył jechać z królową; szlachcic pod utratą czci, człowiek prostego stanu pod utratą życia. Na tę wiadomość królowa wpadła w gniew zapamiętały.

—    To dobrze, rzekła raz publicznie, spróbujemy się,ja jedna przeciw nim wszystkim; zobaczymy kto na swojem postawi! Klnę się na zbawienie mej duszy, że wyślę tajemnie za granicę moje przywileje i rozdaruję summy jakie mam na dobrach Rzeczypospolitej, a wtedy obcy monar-