page0219

216

wni niech proszą. Jeżeli też więźniem zostanę* to proszę o okup, bo śmierć, więzienie przed oczyma; w obojgu proszę o zmiłowanie/⁴

Głośne płacze i narzekania rozległy się wśród murów Żółkiewskiego zamku, a hetmanowa ze ściśniętem żałością sercem wybrała się do bratanka Tomasza Zamojskiego, wioząc mu kosztowności swoje i wzywając pomocy do rychłego zaciągania pułków, mających śpieszyć z odsieczą pod Cecorę. Wojewoda nie zaniedbał niczego co tylko było w jego mocy^r: sam zaraz na czele zbrojnych wyruszył, pociągnęli za nim krewni i stronnicy hetmana; coraz gorsze wieści jakby skrzydeł ich hufcom dodawały', lecz już było za późno!

W Żółkwi jeszcze gorętsze, jeżeli można było zasyłano modły do Boga. Już hetmanowa wiedziała, że jej jedynak ranny' i chociaż ojciec zapewniał że się wyleczy⁷, truchlało przecie ciągłą obawą serce macierzymskie. Przed wizerunkiem Ukrzyżowanego Zbawiciela w prochu się korząc sędziwa matrona, błagała Boga nie już o odwrócenie tego kielicha niewysłowionej goryczy, który wypadki do ust jej zbliżały, ale o siłę do spełnienia go z godnością chrześcijanki. Musiał ją wysłuchać Najwyższy, bo jakby nową siłą namaszczona, wstała z kolan kładąc rękę na piersi,