page0233

230

animuszu, tak też i Lubomirski, gdy raz przy uczcie przepijał sobie wesoło do Wolskiego i ze szczerym braterskim afektem się oświadczał, Wolski mu na to:

—    Jednak wielką, mi Waszmość czynisz przykrość, bo odmawiasz nabycia pustej i zarosłej góry, po której teraz chyba zwierz dziki się drapie, a któraby brzmiała bezustannie chwałą Boską, gdybym ją, jak mi tego dał Najwyższy gorące pragnienie, uczynił mieszkaniem świątobliwych zakonników.

Uśmiechnął się wtedy Lubomirski i pokręciwszy wąsa, rzeki:

—    I com. raz powiedział tego nie cofnę. Nie sprzedam owej góry, ale.... ją daruję.

Uszczęśliwiony Wolski wniósł toast za zdrowie pana kasztelana i kazał spisać akt darowizny; a podczas kiedy go podpisywał Lubomirski, zbierano najpiękniejsze srebra stołowe marszałka wielkiego koronnego, żeby je zanieść do skarbcu Lubomirskich jako upominek, mający być wyrazem wywdzięczenia. Z tego powodu górę pod Krakowem, która się stała własnością Wolskiego, zaczęto nazywać Srebrną Górą.

Nasz marszałek już nie miał chwili spoczynku, z takim pośpiechem zaczął na niej budować ko-