page0243

Seklucyan — Sekretaryjat    235

nauira naprze dniej sza i potrzebniejsza ku zbawieniu o wierze chrześcijańskiej tamże. 1542 r.; wrd. 2-gie tamże, 1546r; trzecie tamże, 1547 r.; czwarte tamże, 1568 r., w 8-ce.    5) Oeconomia albo gospodarstwo,. to jest nauka

jako się każdy chrześcijański człowiek w gospodarstwie sprawować ma, (tamie, 1546 r., w 8-ce);    6) Pieśni nowe od innych uczonych ludzi ku chwale

Boga uczynione (tamże, 1559 r., w 8-ce):    7) Dzień sądny o skończeniu

tego świata kiedy ma być, 2 łacińskiego, (tamże, bez roku, w 8-ce); sąto pieśni cześci«ą układane, częścią tłomaczone z łacińskiego i czeskiego przez Reja Trzecieskiego Sylwiusza, Jana Zarembę-, Samuela Seklucyana i Szymoma Zawiszę. 8) Pieśni chrześcijańskie dawniejsze i nowe (tamże, 1559 roku, w 8-ce). Są tu pieśni Bern. Wapowskiego, Sylwiusza, Trzecieskiego, Reja a najwięcej samego Syklucyana. 9) Modlitwy nabożne których chrześcijańscy ludzie i dziatki ich używać mają, (tamże, 1559 r., w 8-ce); zaw iera takie pieśni, z których wiele tłomaczone są z czeskiego. lO) Postylla domowa, (tamże, 1556 r., folio.) Jest to wykład niedzielnych ewangelij wedle Melan-chtona, Spangenberga i innych teologów. Ta postylla nie zdaje się być dziełem Seklucyana, czego nietylko z dziwnie pięknej polszczyzny (a Seklacyan w mej nie celuje), domyślać się można, ale i sam powiada, że tylko niektóre na śwkęta kazania przydał. 11) Przygotowania chrześcijańskie ku śmierci, a wyprawa do żywota wiecznego, (tamże, 1558 r., w 4-ce.) 12) Kacyjoonał z metody ami i notami, (tamże, 1552 r., w* 8-ce.)    13) Rycerstwo chrześcijańskie

z łacińskiego (tamże, 1558 r., in 4-to.    14) Nauka chrześcijańska, (tamże,

1552 r., w 8-ce.) Według Friesego jest on autorem następnych jeszcze dzieł, które niewiadomo czy wyszły z druku: Książka przeciw czci świętych, Kom-menfarz na />sty apostolskie Nowego Testamentu (został w rękopiśmie) Wiah/h; Kazania na dni śś. pańskich.    F. M 8.

Sekmine, tak w Litwie zowie lud Zielone* świątki, i wtedy obchodzi uroczystość pasterzy. Poświęconą ona była w bałwochwalczych czasach na cześć Gonigla (ob.) bożka pasterzy, bogini Lado i słońca. Teodor Narbutt opisuje, jak w ustroni gdzie zamieszkiwał uroczystość tę obchodzono. „Dnia tego pasterze i pasterki, przybrani czysto, u\v lenczeni kwiatami, chodzą z rana po całej wsi od domu do domu, gospodynie dają im rozmaite małe podarunki, rzeczy do jedzenia, szczególniej z nabiału. Dopiero o południu, w miejscu gdzie się trzody pasą, rozwodzą wielki ogień: obrany król biesiady, którym zazwyczaj by w^ra starzec jaki, gdy nie mają pasącego z sobą dziada, jakabądż staruszka, zatrudnia się uporządkowaniem uczty. Tymczasem grają w szalmieje, trąby, tańczą, śpiewają’’. W pieśniach jakie dotrwały, dotąd wspominają Gomglu bożka. W dawnych wiekach, warzęcha ofiarnicza, którą mieszał kapłan strawę gotującą się, uważano za skuteczną broń mogącą odpędzić niszczyciela trzód wilka. W tym dniu i teraz trzody chodzą bez żadnego dozoru, gdyż wieśniacy litewscy wierzą, że są bezpieczne od dzikiego zwierza. Do uczty dziś jeszcze wyprawianej w Sekmine, tylko sami z powołania swego pasterze jedynie należą. Sekrecyja, ob. Wydzielanie.

Sekretarka, tak nazywano gatunek kantorku do pisania urzędowego. Nazwa ta, tego rodzają sprzętu, trwała od czasów Stanisława Augusta do pierwszych lat Królestwa Polskiego.    K. Wł. IV.

Sekretaryjat apostolski, stanowi gabinet papieski, z którego wychodzą bulle i brevija w negocyjacyjach z mocarstwami zagranicznemi. Do składa sekretaryjaiu wchodzą kardynałowie: sekretarz stanu do spraw zagranicznych