page0274

271

w nieprzerwanej zgodzie i miłości przeżyła. Zasługi jego dla kraju, coraz nowe ściągały nań nagrody i honory. Otrzymał kolejno ośm starostw,¹^ godność wojewody ruskiego, hetmana polnego, a następnie koronnego, lecz te wszystkie dostojeństwa ani męża, ani żony w dumę nie podniosły.

Podczas kiedy, mąż niósł krew swoją w ofierze dobru powszechnemu, wojewodzina pędziła ciche życie w swych włościach, wychowując w chrześcijańskich cnotach dziatki, których Bóg dał jej pięcioro. I nie tylko o swoich taką miała pieczę,, ale gdzie dowiedziała się o jakiej opuszczanej sierocie, zaraz ją przygarniała do prawdziwie macierzyńskiego serca, dawała stosowne wychowanie, a później posag dla dalszego w życiu pokierowania. Gdy jej powiedziano, że kto w około niej żyje w niezgodzie, nie iniała chwili spokojnej, aż zwaśnione pojednała umysły; a dzień nie minął, żeby jaki potrzebny z rąk jój jałmużny nie odebrał. Szpitali w swoich włościach starannie doglądała; pomna zaś na niebezpieczeństwo, którego uszła w dzieciństwie, wielkie summy łożyła na oswobodzenie więźniów z niewoli tatarskiej i tureckiej. Nie żałowała także pieniędzy na dru-