page0304

Rosochate kościelne — Rosołowski

296

na Czersku i Warszawie, zmarłego w r. 1429, która poszła za mąż za Konrada, księcia Oleśnickiego, zmarłego 1451 roku. Kościół ten restaurowany był w r. 1546 przez księdza Serafina Świeszewskiego, ówczesnego proboszcza, miejscowego, po pierwszym pożarze kościoła. Budowa tej świątyni, o ile co w niej pierwotnego zostało, przypomina budowę kościoła kleczewskiego, jednego z najpiękniejszych pomników gotyckich w tej gubernii i być może, że oba te kościoły są nietylko jednej epoki, ale jednego nawet budowniczego dziełem. Pogorzel która zniszczyła jego dach i główne sklepienie, uszkodziła zarazem szczytowe ściany, które przy naprawie obcięto znacznie, tym sposobem dach budowli zniżając. Rozkład wewnętrzny jest taki sam jak w Kłeczkowie, z tą tylko różnicą, że nawa nie ośmiu kolumnami, ale 6 arkadami na trzy części jest podzielona. Na bocznych nawach i na części kapłańskiej pozostały dawne sklepienia, środkowa zaś nawa ma tylko sufit z desek. Wieś ta liczy teraz ogólnej ludności 293 głów\    F. wl. S.

Rosochy, tak myśliwi nazywają rogi jelenia.

Rosolecki (Lu kasz), od ś. Franciszka, pijar, urodził się w województwie Łęczyckiem 1697 r.. był nauczycielem w wielu miejscach, następnie kaznodzieją przy katedrze wileńskiej, później wrce-prowincyjałem, nakoniec rektorem domu wileńskiego, na którem to dostojeństwie umarł 1752 roku. Wydał z druku, oprócz wielu kazań pogrzebowych mianych przy egzekw iach, jak np. Scypionowej i739 r., Michała Wiśniow ieckiego 1744 r., Krzysztofa Dąbskiego 1746 r. i t. p.; obszerniejsze następne dzieła: 1) Głos krwi Jezusowej, Kazanie O_mtnęve Pańskiej (Warszawa, 1731, w i-ce); 2) Dom mądrości pobożnej, Żywot- błogosł. Józefa Kalasantego, założyciela pijarów (Wilno, 1736 w 4-e). 3) Historia familiae Tyskieniciae Lithuanorum retustisshnae et clarisshnae, obszerna bistoryja rodziny Tyszkiewiczów, znana w rekopismach. F.M.S

ROSOliS, z włoskiego rossoli, gatunek włoskiej wódki, drogo opłacanej za' czasów Zygmunta III. Z tego okresu pisarz Falibogowski, malując zbytek ówczesnej szlachty, pisze: „Za kwartę gorzałeczki ojciec po. dwa grosze płacił, a pan młody Kosam solis, po dwa czerwone złote.”    K. Wł. W.

ROSÓł, zupa, polewka, z wygórowanego mięsa, z dodaniem włoszczyzn i jarzyn. W dawnej pulszczyznie wyrażenie „być lub kąpać się w gorącym rosole,'¹ znaczyło zdarzenie bolesne, grożące życiu lub wolności osobistej. Górnicki w Dworzaninie mówi: „o której białej głowie, raz sława rozpusty wyjdzie, juz ta meboga zawzdy w tym rosole zostać musi.” W tej myśli pisze Zi moro wieź w Sielankach;

Coz, mi to powiadacie, jakobym w tej szkcle

Nie był i ja, i w tymże nie leżał rosole.    K. Wł. W.

Rosołowski (Stanisław), lekarz, poeta, urodził się w' roku 1797 w miasteczku Różana w gubernii Grodzieńskiej. Ukończywszy nauki szkolne w W.1-nie i811 r. przeszedł na w ydział lekarski w uniwersytecie, gdzie po napisaniu rozprawy: De polipi cord> vivente in hominis generalione, (Wilno, 1818, w 8-ce), otrzymał stopień doktora medycyny. Obok praktyki lekarskiej zajmował się z zamiłowaniem poezyją ojczystą i literaturą s^łaro ’ytną. Dobrze obeznany z łaciną, wystąpił pierwszy raz publicznie z tłómaczeniem Wirgiliusza Enejdy, której spory ustęp księgi IX drukowany był w Dzienniku wileńskim na r. 1815 tom I, a który professor Borowski, jako wzór do naśladowania zalecił. Inny urywek z pieśni VIII, umieszczony był w temże czasopiśmie na r. 1819. Wiele innych jego udatnych przekładów z francuzkiego i angielskiego drukowały różne czasopisma polskie, jak: Dzieje dobroczynności, Pamiętnik