343
WROŃSKIEGO ŻYCIE I PRACE.
Autor stwierdza na przykładzie, że twierdzenie: rjeżeli wronskian n funkcyj jest tożsamościowo zerem, to pomiędzy fnnkcyami istnieje związek liniowo-jednorodny o współczynnikach stałych1* wymaga pewnego zastrzeżenia. Zastrzeżenie to, według Mansiona, można wyrazić, dodając do twierdzenia zdanie: „albo jedna z funkcyj jest tożsamośeiowo zerem**.
Na str. 20 i nast. mówiąc o pojęciu nieskończoności w matematyce i podziela pogląd Montferriera, (będący poglądem Wrońskiego). „Montferrier (Dic-tionnaire des mathómatiąue), powiada, appelle avec raison la lumiere un prin-cipe transcendant du monde physiąue; avec tout autant de justice, il appelle le point geometriąue un element transcendant de l’etendue“.
114. Dickstein S. Foronomia Wrońskiego. Pamiętnik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Tom XVII, 1890, str. 1—10.
Artykuł określa istotną role, jaką miał Wroński w uzasadnieniu pomysłu foronomii. Wroński, uprzedził w pomyśle tym Ampere’a, lecz miał poprzedników w Kancie i Carnocie.
Streszczenie po francusku w „Bulletin de 1’Academio des Sciences de Cra-covie. Avril 1890.
Prosty wywód metody teleologicznej za pomocą metody Jacobi’ego, podanej w rozprawie „Observatiunculae snpra theoriam aeąuationnum** w tomie XIII dziennika Crelle’a
116. Dickstein S. Kanony logarytmów Hoene-Wrońskiego. wydał... Z sześcioma tablicami. Warszawa 1890, 8-vo, str. III, 30.
117. Dickstein S. Tablica logarytmów Hoene - Wrońskiego. Warszawa 1890. 8-vo, str. 16 i 1 tablica.
118. Dickstein 8. O prawie najwyższem Hoene-Wrońskiego w matematyce. Artykuł I. Prace mat.-fiz. II, 1890, str. 145—168. Artykuł II. Prace matem.-Hz. V. 1894, str. 123—145.
119. Dickstein S. Mickiewicz i Wroński. „Świat-*. Nr. z dnia 4 lipca 1890. Kraków, str. 318—319.
Napisany z okoliczności uroczystości pochowania zwłok Adama Mickiewicza na Wawelu w d. 4 lipca 1890.
120. Dickstein. S. Pojęcia i metody matematyki. Tom I. Część I. Teo-rya działań. Warszawa 1891.
Podaje niektóre poglądy Wrońskiego na zasadnicze pytania matematyki; własności funkcyj alefi »prawo najwyższe* w zastosowaniu do funkcyj całkowitych.