page0036

26

śprawledliwośó miłujący. Podnosił wszędzie głos przeciwko nadużyciom, zkądkolwickby one pochodziły.

miało zawsze odzywał się do księcia, co wszakze nie psuło dobrego między niemi porozumienia. Objeżdżali razem ziemie i księstwa, radzili nad potrzebami kraju, a Iwo dwie puwin-ności zawsze z sobą. gouzil i każde j czynił zadość; „to ksiądz, to świecki, to kaznodzieja, to mówca narodowy, to reprezentant niebieskiej, to ziemskiej ojczyzny, a zawsze narzędzie Opatrzności w dobrych i złych sprawach narodu.“ (Bartoszewicz).

Było to w roku 1214, na krakowskim książęcym dworze przyjmowano z Węgier przybyłych posłów od króla Jędrzeja. Zasiadł książę Leszek żeby wysłuchać co mu przełożyć mają, a przy boku jego znajdował się wierny kanclerz Iwo. Posłowie jęli opowiadać, jak od czasu bitwy Za-wichostskiej jeden kniaź wypędzał drugiego z Halicza i Włodzimierza, chcąc sobie przywłaszczyć panowanie, a krwawe zajścia biednemu ludowi dały się we znaki. Tamtejsi więc rusini uprosili króla węgierskiego, ażeby jako już sam dawniej nad niemi panował, tak teraz dał im młodego syna Kolomana na władcę. Sam papież Innocen-