page0030

26

(-f* 1811), Wil. Herschel (-f- 1822), Piazzi (f 1826), który w Palermo w 1801 r. odkrył nową planetę Ceres, pierwszą z licznej grupy planetoid; Olbers (+ 1840) z Bremy odkrył w 1802 drugą z planetoid Pallas, trzecią: Junonę odkrył w 1804 Harding, a Olbers czwartą w 1807 r.; pod koniec 1906 r. liczono już 590 planetoid między Marsem a Jowiszem. W r. 1898 przekonał się G. Witt z Berlina, że planetoidy znajdują się nie tylko między Marsem i Jowiszem, ale także między Marsem a Ziemią (planeta: Witt lub Eros), co naprowadza na przypuszczenie, że i między Wenus a Ziemią, oraz między Wenus a Merkurym znajdować się mogą planetoidy. O wiele ważniejszym faktem dla astronomii było odkrycie Neptuna. Mianowicie w r. 1846 doszedł Leverrier (1811 —1877) do przekonania, iż zakłócenia w ruchach Uranusa muszą zgodnie z prawem Newtona pochodzić tylko od jakiegoś ciała większego w pobliżu Uranusa; Leverrier obliczył już nawet orbitę tego ciała i wskazał przypuszczalne miejsce jego w układzie słonecznym. Skoro tylko dowiedział się o tych przypuszczeniach Galie (wówczas w Berlinie, później był dyrektorem obserwa-toryum we Wrocławiu), odkrył on w miejscu, wskazanem przez Leverriera, przyczynę sprawczą perturbacyi Uranusa w postaci planety Neptuna. Leverrier umierał z tern przekonaniem mo-cnem, iż i około Merkurego musi się znajdować jakieś ciało większe, bo inaczej nie mógł zrozumieć perturbacyi w ruchach samego Merkurego, a to zdanie podziela wielu astronomów *). Wszelako inni astronomowie, zwłaszcza New^rcomb *), stanowczo odrzucają możliwość odkrycia nowej planety, a perturbacye w ruchach Merkurego przypisują kometom, które się zbliżyły zanadto do systemu słonecznego i zostały przez planety zatrzymane³).

Oprócz planet i planetoid niewątpliwie i komety zaliczyć należy do naszego układu słonecznego. Przedstawiają się one jako gwiazdy, niekiedy bardzo jasne, z długą smugą świetlną, czyli t. z. warkoczem, który, jak u widzianej przez Halla w 1901 w Kaplandzie komety, dochodzi do 15° długości. Warkocz ten

ą Por. Flamraarion: Revue mensuelle d’Astronomie. Pans 1884, str. 88. Por. nadto W. Meyer: Das Weltgebaude. Leipzig 1898, str. 229.

• ^ł) Por. Newe o mb: The elements of the four inner Planets. Washington 1895.

³) Por. W. Valentiner: Handworterbuch der Astronomie. Breslau 1898. Bd. II, str. 90 oraz 476.

http://rcin.org.pl