page0037

—Co to szkocki—zawołał Jaś—gospodarz ani się postrzeże, żeśmy mu co urwali.

—Zawsze to będzie grzechem z naszej strony — mówił Stasio— nienależy bowiem nawet najmniejszej drobnostki sobie przywłaszczać. Czyś zapomniał, co nam tato powiadał o tym chłopcu, który poszedł za złodziejstwo na całe życie do kajdan?

—Niepamietam—odparł Jaś.

—Ja ci przypomnę; oto że najpierwćj zaczął od owoców, potem poszedł do większych, nakoniec do pieniędzy; jak to mó wią: „od rzemyka do nożyka, a od nożyka na szubienicę.’,

Jaś zamyślił się nad tern, przyznał że brat ma prawdę po sobie; i nicchcąc dłużej mieć pokusy, wziął go za rękę i wyszli z sadu.

Jakie to szczęście dla Jasia, że miał tak roztropnego brata który mu nie dał ulegnąć pokusie, j

U, DĄSY.

Był to zły nałóg, w Michasiu, iż zawsze się nachmurzył i podąsał, skoro mu się zdawało, że go kto obraził. Zdarzało się