scandjvutmp12d01

51

twarzy cudzoziemca o zagadkowym wyrazie, ocienionej czarnymi zwojami gęstych włosów i takiej również brody. Zachowywał się on znacznie swobodniej, niż brat; proszony siedzieć, nie zajął miejsca natychmiast, ale wązkim nożem, wyjętym z wiszącej u pasa skórzanej pochwy, wyczyścił pierwej starannie obuwie ze śniegu i strzepnął sopelki lodu, pozostałe na futrze; zwierzchniego odzienia nie zdjął jednak.

Tymczas.‘m Ujbanczyk, który kuklankę dawno był zrzucił, grzał się u ognia i powoli do siebie przychodził.

—    A cóż, łyże, któreś pan był zabrał u nas, przydały się na co? — pytał już poufałej.

—    Nie!

—    A co, mówiłem! Na co łyże w mieście? A my, ot, wkrótce będziemy ścigać reny. Przyjechałbyś pan do nas, byłoby wesoło. Mój brat wielki mistrz, ma szczęście na łowach, słynie w okolicy za najlepszego prowodyra.

—    A cóż Andrzej porabia? Czy zdrów? A stara Andrzejowa, czy żyje jeszcze? A Niuster, Si-maksin, Lelija... wszyscy? cóż porabiają?

—    A jak pan wszystko pamiętasz! Żyją, zdrowi _t wszyscy. A cóż mają robić? Siedzą zwykle, jak ludzie bogaci.

—    Co on mówi o Lelii? — zapytał nagle Dżjan-ha, uważnie przysłuchujący się rozmowie.]

—• Pyta, czy zdrowa.

—    Phi! a co mu z tego?—uśmiechnął się drwiąco i ciekawie z ukosa spojrzał na Rosyanina.

—    Co on mówi? — spytał z kolei tenże, uderzony wyrazem twarzy Jakuta.

—    Co on mówi ? Ech, nic! Wybacz pan, on dziki — tłómaczył brata Ujbanczyk. — On dziwi się, że pan tak wszystko pamięta.

4*