scandjvutmp18801

130

I takież na palcach zygzaki,

Na szyi mający bronzowy naszyjnik,

Na krtani drobniutkie kropeczki,

U skrzydeł okucie ze srebra kutego A pióra ze złota ulane,

Mający lot szpąrki,

Głos dźwięczny,

Dziób krzywy,

Skład ciała krępawy i krzepki...

O matko ty ptaków pstro-piórych !

0    ojcze pstrokatych latawców !

Ty, panie pierzastych, co, lecąc z południa, Wysłałeś przed sobą miast gońców-forejtrów, Tysiące śnieżystych śniegirów !

Jużeś ty przyleciał z łbem dumnie wzniesionym

1    spadłeś na bór nasz wysoki i ciemfiy

I czuby dziewięciu modrzewi w garść wziąwszy, Usiadłeś i władasz, panujesz...

Już krzyczysz, zwrócony na nieba południe,

Już kraczesz miedzianą gardzielą 1 od twej pieśni, od echa twej pieśni,

Wypiękniał bór ciemny, wysoki...

śpiewał Dżjanha, stojąc oparty o słup wrót letniej sadyby Andrzeja, do której się już byli kilka dni temu przenieśli. Chłopak patrzył w dal i śpiewał, niby dla siebie, ale za jego plecami zebrała się gromadka słuchającej w skupieniu młodzieży, a dalej nieco, wsparci o płot, stali obok siebie Paweł i Uj-banczyk, który strofa za strofą tłómaczył improwi-zacye brata. Paweł słuchał go uważnie, wzrokiem jednocześnie śledził stada gęsi, łabędzi, żórawi, rojnie lecących z południa na północ, zdających się ścigać z gromadkami siwych, pozłocistych obłoków, płynących wyżej, a tak wolno, jak gdyby pragnęły, nim