scandjvutmp18c01

134

niego matczyny gagatek, ćzapło-kształtny „Długi“ sunął z miną. przesadnie uroczystą, z poza której tryskały widoczne dla wszystkich szyderstwo i figle.

Po chwili na dworze pozostali tylko Paweł ‘i Ujbanczyk. Paweł, zasępiony, wciąż śledził za lotem ptactwa, ciągnącego z południa, a Jakut spoglądał nań niespokojnie i mryczał niewyraźnie, jakby chciał coś powiedzieć, a nie śmiał. Dopiero na widok Dżjanhi, wybiegającego z jurty, przemógł się i szepnął pośpiesznie:

—    Pamiętaj, com ci mówił: nie' dawaj, a żądaj... przysądzić muszą. Ryb łapać, zwierza ścigać nie umiem, siana kosić także nie,- nic nie umiem... Z czegóż więc żyć będę?... Ryb łapać, zwierza ścigać nie umiem, pamiętaj! — powtarzał mu jak lekcyę trudną do zapamiętania. *

Rozśmieszyło -to Pawła j na oznajmienie Dżjap-hi, że „panowie już się zebrali i czekają", udobruchany i wesoły wszedł do jurty.

Tam, wokoło zasiedli panowie radni: na przednich ławach, stosownie do zamożności, wieku i znaczenia w gromadzie, zajęli miejsce najszanowniejsi, odziani w różnobarwne sukienne bałachony; w głębi, w pobliżu drzwi skupili się mniej szanowni, ubrani przeważnie w futra i skóry refinerów; kobiet i dzieci nie było widać, ale po kątach słyszeć się dawały ich stłumione szepty.

—    No i cóż powiesz ? Czego od nas żądasz ?— zagadnął stary Filip, gdy Paweł zajął wskazane mu obok niego miejsce.

—    Niczego ód was nie żądam, a tylko podziać się gdzie nie mam. Andrzej mnie przyjąć nie chce, a innych nie znam — odrzekł głośno Paweł i zamilkł, spoglądając po zgromadzeniu. — Wiecie, że