scandjvutmp12c01

278 Zajęcia.

Dziecko, wyplatając, odtwarza pewne kształty, które występują wyraźniej na tle odmiennej barwy; dlatego też bierzemy wstęgę koloru innego niż osnowa, zapoznając jednocześnie dziecko nie tylko z kolorem, ale i z kojarzeniem barw. Sprawa wyplatania opiera się głównie na liczeniu, stąd to pochodzi właśnie doniosłość tego zajęcia, jako czynnika, urabiającego pojęcia liczbowe. Rozpoczynamy, oczywiście, od jednostki; dziecko podnosi jeden pasek ku górze, drugi pozostaje pod igiełką u dołu — jeden do góry, drugi na dół!... aż do końca szeregu; przewlekamy wstęgę wszczepioną w igiełkę. Osnowa się zmienia: widać teraz barwne szybki, albo okienka (jak je nazywają dzieci). Dziecko, ucieszone z wyniku, wyplata dalej, aż cały dywanik zostanie utkany; podczas tej całej pracy wyodrębnia wciąż jednostkę z masy, widzi ją, wymienia i, że tak powiemy, wyczuwa. Nie zmęczyło się też jednostajnem liczeniem, ujęcie liczby nie jest celem, niezrozumiałym dla dzieci, ale środkiem, mającym zastosowanie natychmiastowe. Dajcie osnowę inną, pociętą inaczej (ryc. 41 b, c, d), a robota pójdzie jeszcze żywiej i weselej, jako znana już i wykonywana samodzielnie. Po tern ćwiczeniu następuje: 1) Liczba dwa; wyplata się dwa do góry, dwa na dół; 2) jedno do góry, dwa na dół — widzimy obok siebie jednostkę i dwójkę — dwójka jest większa od jednostki; 3) trzy do góry, trzy na dół. Liczbę trzy zestawiamy później z jednostką, dwójką, bądź umieszczając ją obok siebie, bądź też w szeregach różnych, i otrzymując nadto za każdym razem odmienny rysunek. W taki sposób można dojść do liczby pięć. Ale nawet już po zapoznaniu się z trójką możemy przejść do wyplatania wzorków — okienek, krzyżyków, drabinek i t. p. W ciągu zajęć, przynajmniej z wychowawczynią, dzieci nie powinny mechanicznie wyplatać gotowych wzorów, lecz przy jej