tpn 1 22487601

164 GEOGRAFIA FIZYCZNA ZIEM POLSKICH

Gdy Warszawa i Dęblin dają koło 41%, Mińsk wykazuje z górą 45%, a Humań przeszło 50% w przeciętnej rocznej. Dla zimy wypadają mniejsze (liczbowo) różnice w różnych miejscowościach ziem polskich, niż w ciągu lata, a zwłaszcza w ciągu jesieni.

Zauważymy, że i dla % usłonecznienia możliwego wahania nieokresowe silnie uwydatniają się w średnich miesięcznych. Nawet średnie dziesięcioletnie wykazują w niektórych miesiącach znaczne różnice. Widać to np. z następującego zestawienia.

Tab. III, Przebieg średni wartości procentowych usłonecznienia

możliwego w Krakowie.

Lata					M	i e s	i ą c e					Rok °/o
Lata	I 0/ lo	II 01 /o	III 01 /o	IV 7o	V 01 lo	VI 0/ 10	VII VIII 01 1 0/ 10 10	IX 01 lo	X 01 lo	XI OJ lo	XII 0/ lo	Rok °/o
1886-1895	25	31	36	50	53	47	54 57	55	35	29	22'	44,5
1896—1905	29	31	36	37	48	52	52 54	49	10	25	24'	42,4
1884-1909	27,8	32,5	37,3	43.4	50,9	49,0	52,6 54,5	51,6	39,6	26,8	23,0'	43,5

Jest rzeczą interesującą, że w przebiegu rocznym maximum drugorzędne, które w średnich za lat 26 wyraźnie jest zaakcentowane, występuje w maju.

Przechodząc wreszcie do przebiegu dziennego usłonecznienia, ograniczymy się do przedstawienia (w Tab. IV.) odnośnych wartości dla Krakowa i dla Warszawy. Dla dogodności rozpatrywania, wzięte zostały pory roku, zamiast poszczególnych miesięcy.

Z Tab. IV. (str. 165) widzimy, że godziny popołudniowe są w ciągu lata mniej, a w ciągu zimy więcej uprzywilejowane pod względem usłonecznienia, niż godziny przedpołudniowa. Jest to niewątpliwie w związku z rodzajem chmur i charakterem przebiegu dziennego zachmurzenia w^r różnych porach roku

Także i maximum usłonecznienia przypada najwcześniej (po godzinie 11 przed południem) w ciągu miesięcy letnich, gdy w ciągu zimy dopiero popołudniu (między 1-ą a 2-ą) słońca jest najwięcej.

II. Natężenie promieniowania słonecznego.

Natężenie promieni słonecznych mierzone jest systematycznie od końca 1900 roku na Stacyi Centralnej Meteorologicznej przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie. Do pomiarów używany jest aktynometr systemu Angstróm’a-Chwolson’a, oraz pyrheliometr elektryczny kompensacyjny. Ostatni przyrząd używany był także w ciągu lata 1903 r. w- Zakopanem; wreszcie od r. 1908 pomiary