310 GEOGRAFIA FIZYCZNA ZIEM POLSKICH
morza Czarnego prądy tryftowe, idące za cyklonalnym układem wiatrów w kierunku odwrotnym wskazówce zegarowej. Prądy te podążają wzdłuż wybrzeży Krymu i od ujścia Dniepru ku zachodowi i południowi, płyną wzdłuż wybrzeży Bułgaryi i Rumelii, a potem ku wschodowi wzdłuż brzegów Anatolii aż do Synopy, poczem łu-kiem zawracają ku wybrzeżom Krymu, zataczając tym sposobem pełne koło. Między Synopą a Batum mieniają się prądy wschodnie z zachodnimi, od Batum ku cieśninie kerczeńskiej płynie wzdłuż wybrzeża prąd ku północnemu zachodowi Morze Azowskie posiada także cykloniczny układ przybrzeżnych prądów, które odgrywTają ważną rolę przy tworzeniu charakterystycznych swym kierunkiem tamecznych mierzei.
Morze Czarne jest, podobnie jak Bałtyk, utworem względnie bardzo młodym. Jest to zapadłość tektoniczna, idąca wzdłuż przewodnich linii tektonicznych południowo-wschodniej Europy i przedniej Azyi. (Faltenbruchmeer według Krtirnmla). Morze Czarne jest pozostałością wielkiego śródlądowego morza sarmackiego, które pokrywało olbrzymie obszary między Wiedniem a Aralem. W starszym pliocenie rozpadło się to morze na kilka wielkich półsłonych jezior, z których jedno obejmowało cały obszar czarnomorsko-kaspijski. Przy końcu pliocenu zmalało to jezioro znacznie i podzieliło się na dwa: pontyjskie i aralo-kaspijskie. W epoce lodowej jezioro pontyjskie podniosło swój poziom i pozostawiło, zwłaszcza w dolinach rzecznych osady solnych i gipsowych pstrych iłów, poczem znów opadło. W epoce poglacyalnej wielkie zapadliska tektoniczne utworzyły morze Egejskie i Marmara, Dardanele i Bosfor. Jezioro pontyjskie połączyło się z morzem Śródziemnem i podniosło znów swój poziom mniejwięcej do dzisiejszej wysokości. Morze Czarne powstało więc właściwie w późniejszem dyłuwium.
Do ogólnej oryentacyi: Boguslawski-Kriiinmel. Handbuch der Oceanographie I tom, § wyd. 1907. II tom, 1 wyd. 1887. Thoulet. Carte bathymetriąue gśnórale des Oceans. 1905. Berghaus. Atlas der Hydrologie 1891/2. Literatura oceanograficzna Bałtyku jest bardzo bogata Ackermann. Beitrkge zur physiseline Geographie der Ostseo 1895. Krummel. Zur Physik der Ostsee, Pet. Mitt. 1895. Krummel Die deutschen Meere etc. Verć>ff. des Inst. fur Meereskunde. VI. Piccard. BeitrSge zur phys. Geographie des finnischen Golfes. 1903. Engelhardt Dio Stromungen der Ostsee. Archiv der deutschen Seewarte. XXV. Credner. Uber den Seebar der westl Ostsee. Hboh. der Geogr. Ges. Greifswald 1887/8 i liczne inne rozprawy w Arcltiy