tpn 1 22483001

Dzieje rozwoju roślinności Polski

napisai

Maryan Raciborski.

Obecna roślinność polska przedstawia ostatnią z ustawicznie w przebiegu minionych epok geologicznych zmieniających się roślinności. Wobec ciągłych różnic w warunkach życiowych ginęły dawne postaci roślinne, ustępując miejsca nowym, przystosowanym lepiej, często przybyszom z ziem dalekich. Roślinność każdej epoki geologicznej jest zmięszanem zbiorowiskiem gatunków cofających się, wymierających, oraz obdarzouych zdolnością rozwoju, nowszych. Podobnie niejednolitą jest i obecna szata roślinna ziem polskich; jednym z kluczów do jej zrozumienia jest znajomość chwilowych warunków życiowych, drugim znajomość przeszłości. Ostatnią zajmuje się paleontologia roślin. Materyałem, którym ta nauka rozporządza, są kopalne szczątki roślin, więc zwykle tylko okruchy zwęglone, zwapniałe lub skrzemieniałe, odciśnięte w iłach, piaskowcach lub w żywicy n. p. w bursztynie, wyjątkowo przesiąknięte ozokerytem n. p. w Staruni.

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności zachowały się na przestrzeni między Karpatami, Bałtykiem a Dnieprem liczne zabytki wygasłych roślinności. Na tym lub innym kawałku ziem naszych prawie w każdej z większych epok geologk-znych mieliśmy kryty roślinnością ląd stały. Nie z każdej z tych roślinności dochowały się wprawdzie szczątki roślinne, z niektórych znamy ich bardzo mało, z wielu nie zdołaliśmy ich zebrać lub też opracować. Na podstawie poznanych można jednak wykreślić dzieje rozwoju roślinności oraz podzielić je na epoki od siebie szatą roślinną różne. Epoki te nazywamy od najpospolitszych właściwych im roślin. Są to: a) epoka rodniowców, obejmująca czas geologiczny od syluru do dolnego permu, b) epoka nagonasiennych od zechsztynu do dolnej kredy, c) epoka okrytonasiennych od średniej kredy po dzień dzisiejszy.

§ 1. Epoka rodniowców obejmuje czas geologiczny formacyi sylurskiej, dewońskiej, węglowej i dolnego dyasu. Znamieniem bota-