0447

Churchill u Stalina: Marlborough i Wellington 421

hiszpańską”. Churchill „dał się ponieść”, wychwalając geniusz wojskowy Marlborough. Ale „na twarzy Stalina pojawił się kpiący uśmiech”:

-    Myślę, że Wielka Brytania miała bardziej utalentowanego wodza - powiedział - w osobie Wellingtona, który rozgromił Napoleona, będącego największym zagrożeniem w dziejach.

O 1.30 nie zaczęli jeszcze jeść, ale Stalin nagle wyszedł, zapewne po to, by wysłuchać ostatnich zatrważających wieści z Kaukazu. Kiedy sir Alexan-der Cadogan, stały podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, przyszedł z projektem oświadczenia dla prasy, Stalin zaproponował mu pieczonego prosiaka. Gdy mój przyjaciel podziękował - napisał Churchill - nasz gospodarz rzucił się na ofiarę w pojedynkę. Kolacja zakończyła się wreszcie około 3.00. Churchill błagał Mołotowa, aby nie odprowadzał go o świcie, ponieważ „najwyraźniej jest bardzo zmęczony”.

-    Czy naprawdę pan myśli, że mógłbym nie przyjść? - odparł uprzejmie Mołotow.

W Kuncewie Churchill wyciągnął się na kanapie Stalina, „wybuchnął śmiechem i zadarł nogi do góry: Stalin był cudowny [...]. Jakże przyjemnie pracowało się z tym «wielkim człowiekiem»”. Churchill zaczął się rozbierać do kąpieli, zdjął „kusą, wygniecioną kamizelkę” i spodnie, odsłaniając „pomarszczone, kremowe pośladki”, i nawet w wannie nie przestawał powtarzać: „Stalin to, Stalin tamto”. Wstawał już świt; sojusz został uratowany; zjawił się Mołotow, aby odwieźć go na lotnisko.⁴